YouTube

20/02/2015

Als middenin de nacht een hard snerpend geluid door het huis klinkt, liggen Paul en ik ieder aan ons kant van het bed op de grond. Van schrik.
“Huh? Wat gebeurt er?”
Het komt van boven.
“Rookmelder,” mompelt Paul en rent de trap op.
Geen brand op de zolderetage. Ook geen rook. Wel een overspannen rookmelder die duidelijk van de leg is.
Hoe krijgen we dat kreng uit? Paul drukt op het knopje, maar het ding blijft gillen.
“Haal de batterij er maar uit,” zeg ik en vlucht met mijn handen over mijn oren weer naar beneden.
In bed lig ik een kwartier lang te luisteren naar het snerpende geluid en het gevloek van Paul.
Ik hoor met deuren slaan en als hij uiteindelijk weer naast me in bed schuift hoor ik nog steeds het alarm. Vaag. Ver weg.
“Ik heb geen idee hoe ik die batterij eruit krijg, dus ligt dat kloteding in het logeerbed. Onder een stapel dekens en kussens.”
Paul draait zich om en valt binnen tien seconden weer in slaap, zoals mannen doen.
Ik daarentegen lig de rest van de nacht naar het gesmoorde geluid van de rookmelder te luisteren.
De volgende morgen ga ik het onding bestuderen. Ik zie maar één oplossing om die krijsende melder tot zwijgen te brengen. Zal ik hem maar kapot trappen?
Dan heb ik een ingeving.
Ik laat de melder op het logeerbed zijn longen uit zijn lijf schreeuwen en ga naar mijn computer en klik YouTube aan.
“Hoe vervang ik een batterij….”
Oh, een uitschuiflaadje. Binnen twee tellen is het stil.
Sindsdien raadpleeg ik YouTube bij alle grote levensvragen waar ik geen antwoord op weet.
“Hoe breng ik eyeliner op?”
“Hoe vouw ik een hoeslaken netjes op?”
“Hoe knoop ik een sjaal om mijn nek?”
Die laatste vraag is belangrijk, want alle mijn sjaals hangen altijd als een touw om mijn nek.
Hoe doen andere vrouwen dat toch?
“Jij zal nooit een dame worden,” heeft mijn moeder ooit met vooruitziende blik tegen me gezegd. Ze heeft gelijk gekregen.
YouTube. Ik ga zitten en bekijk een lang filmpje met twintig manieren om een sjaal elegant en quasinonchalent om je hals te draperen.
De eerste vijf zijn een variatie op de Marco Borsato manier. Dat kan ik ook wel. Bij de tiende veer ik op. Zoiets. De twaalfde lijkt op het omhangen van een slabbetje en de negentiende ken ik al. Zo knoop ik de handdoek om mijn hoofd als ik na het haarwassen een Elizabeth-Taylor-bui heb.
Ik ga aan de slag met variatie veertien.
Ik wikkel en pak onderdoor en prop weg en ga voor de spiegel staan. Mooi. Tien minuten later struikel ik bijna over het lange einde van de losgeraakte sjaal.
Zuchtend sla ik de sjaal dubbel en haal de beide uiteinden door het gat. Dan maar Marco.
Ik ga weer voor mijn computer zitten en ga terug naar YouTube.
“Hoe word ik een dame?”
Geen hits.