In 1997 ben ik met mijn gezin verhuisd naar Madison, een klein stadje op ongeveer een half uur rijden van New York.
Na die eerste drukke maanden in Amerika had ik eindelijk wat meer tijd voor mezelf. Ik schreef graag en besloot columns over ons dagelijkse leven te gaan schrijven.
Onderwerpen genoeg. De kinderen moesten naar een Amerikaanse school. Het huis ingericht. Ik moest zorgen dat we telefoon, televisie en internet kregen. Allebei een auto en natuurlijk een Amerikaans rijbewijs. Hoe vind je een goeie dokter? Een tandarts? En de jongens moesten op een sport. Dit zijn een paar onderwerpen waar ik over geschreven heb.
Het duurde een paar maanden voordat ik ons leven op de rails had. Het viel niet mee om dat allemaal voor elkaar te krijgen. Amerikanen zijn aardig en behulpzaam, maar de Amerikanen die bij officiele instanties werken kunnen je het leven aardig zuur maken.
Het lukte uiteindelijk allemaal. Natuurlijk lukte het en toen begon een periode die ik als de gelukkigste tijd uit mijn leven beschouw.
Bijna vier jaar hebben we er gewoond. Vier prachtige jaren.
Na Amerika volgde Zweden. Op een koude decemberdag vlak voor Kerst vlogen we rechtstreeks van New York naar Stockholm. De overgang van New York in kerstsfeer naar donker Stockholm viel niet mee. 2,5 jaar hebben we in Stockholm gewoond. Lange jaren waren het. Koude, donkere jaren. Zweden zijn zo anders dan Amerikanen, ik had weer stof genoeg voor mijn columns.
Terug in Nederland ben ik blijven schrijven over wat ik zoal meemaakte.
Alles bij elkaar heb ik nu stapels columns liggen. Ik ben van plan de allerleukste een keer te bundelen en uit te geven.
Op deze plek zal ik regelmatig een column posten. Soms eentje uit de bundel die ik wil uitgeven. Soms gewoon een nieuwe.
