In een slaapkamer in Frankrijk

28/11/2014

Denk maar niet dat je op vakantie lekker slaapt

In een slaapkamer in Frankrijk

Iedere keer als we een vakantievilla huren, bestudeer ik argwanend op mijn computer de foto’s van de slaapkamer en vooral van het bed.
Ik heb iets te vaak moeten slapen in een smal, doorgezakt bed met om mijn hoofd een zwerm bloeddorstige muggen. Van die muggen die eerst aan Paul snuffelen, hun neus optrekken en dan in rotten van tien op mij afstormen.
Het is duidelijk. Ik wil op vakantie een ruim bed, zodat ik in de Franse warme zomers met gespreide armen en benen kan slapen en een hor voor het raam om de muggen buiten te houden.
In het voorjaar hebben we een cottage gehuurd in Normandië voor een lang week-end. De plaatjes op internet zagen er pittoresk uit, maar een foto van de slaapkamer ontbrak helaas.
Het is eind mei en de eerste hittegolf van het jaar is daar als we in Normandië arriveren.
De cottage ziet er romantisch uit, de slaapkamer bevindt zich op de eerste etage onder de hanenbalken. Geen hor. En er staat een smal ledikant. Een ledikant!
Ik zucht en kijk om me heen.
Ha, in de hoek zie ik een ontsnappingsmogelijkheid in de vorm van een éénpersoonsbed.
De eerste nacht beginnen we dapper in het benauwde ledikant, maar op het moment dat Paul zich in zijn slaap op zijn rug draait en ik onder hem bedolven raak, vlucht ik.
In het donker sluip ik naar het éénpersoons bed dat aan de andere kant van de kamer staat.
Het is een raar wiebelig bed. Links en rechts gaapt de afgrond, ik ben thuis verwend met mijn enorme 180 centimeter brede Hästens.
Hoe weinig ik gewend ben in een smal éénpersoonsbed te slapen, blijkt die nacht als ik uit bed donder.
Ik land pijnlijk op mijn rug met het matras bovenop me. Het duurt even voordat ik begrijp waar ik ben en wat er gebeurd is. Op de tast leg ik het matras weer terug en ga er stokstijf precies in het midden op liggen.
Er zoemt een mug in mijn oor.
“Ik ben vannacht uit bed gevallen,” klaag ik de volgende morgen bij het ontbijt.
Paul kijkt me even aan en knikt dan.
“Ja, dat heb ik gehoord. Het klonk alsof er een zak aardappelen op de grond viel.”
Zak aardappelen? Hoe kan ik gracieus vallen als ik in mijn volle slaap uit bed lazer en onder het matras terechtkom?
Uit wraak ga ik die nacht demonstratief diagonaal in het grotere bed liggen, waarna Paul berustend naar het kleine bed sjokt. De halve nacht lig ik hoopvol te luisteren of hij ook uit bed valt, maar hij ligt natuurlijk doodstil in zijn slaap en niet zoals ik met maaiende armen om de muggen zijn kant op te wuiven.
“Ga hem prikken,” sis ik.
“Zei je wat?” klinkt het slaperig van het andere bed.
“Ik had het niet tegen jou.”
Stilte.
“Tegen wie praat je dan?”
“Tegen de muggen, maar ze luisteren niet.”
Ze spreken natuurlijk Frans.