De tandarts

28/02/2014

Met een huis om in te wonen en een school voor de jongens zijn we er nog niet. Ik heb een lange lijst met zaken die nog geregeld moeten worden. Ik moet een auto hebben en dus ook een Amerikaans rijbewijs. Mijn haar hangt in mijn ogen, waar vind ik een goeie kapper? Een dokter? Een tandarts?

De tandarts

Mijn tandarts in Nederland drukte mij op het hart om in Amerika onmiddellijk op zoek te gaan naar een goede mondhygiënist.
Maar ik laat het versloffen, natuurlijk, omdat ik andere, in mijn ogen, belangrijker dingen aan mijn hoofd heb. De mondhygiëniste belandt onderaan mijn lijstje ‘dingen te doen’ en de tijd verstrijkt. Tot het moment dat ik eindelijk toekom aan de klussen die onderaan dat beroemde lijstje staan. Op zoek naar een tandarts dus. In Morristown ligt een groot medisch centrum dat er in mijn ogen erg professioneel uitziet. Ik bel en mag tot mijn verbazing meteen komen.

Ik word binnengehaald als de verloren dochter. Een beetje bedeesd van deze ontvangst en onder de indruk van de professionele, moderne entourage neem ik plaats in de tandartsstoel.
“Ik kom alleen om tandsteen te laten verwijderen,” piep ik nog net voordat mijn mond volgezet wordt met klemmen.
De tandarts kijkt me even meewarig aan en mompelt iets over het in kaart brengen van mijn tanden en kiezen.
“Even een paar fotootjes maken, dan weten we waar we het over hebben,” legt hij me op een geruststellende toon uit.
Zijn assistente komt binnen met alle attributen en begint. Achttien foto’s! Ik wist niet dat er zoveel te zien was in mijn mond. Als ze klaar is komt meteen de tandarts weer op me af. Hij draait een grote televisie in mijn gezichtsveld, knipt hem aan en doet een klein dingetje in mijn mond.
“Ah,” schrik ik, daar is mijn eerste kies linksboven, kolossaal in beeld. Met een klein cameraatje gaat de tandarts van kies naar kies, onderwijl uitleggend wat er volgens hem allemaal wel niet aan mijn gebit mankeert. Van alles. Op elke tand, kies of kroon heeft hij wel commentaar: een lekkende kroon hier, een beginnend gaatje daar en … ach je, in die kies loopt een fikse breuklijn, dat duurt niet lang meer. Als ik uiteindelijk overeind mag zitten kijkt mij me met dollartekens in zijn ogen aan.
“Ik ga mijn huiswerk doen aan de hand van wat ik hier allemaal gezien heb en met behulp van de röntgenfoto’s,” deelt hij me opgewekt mee, “U kunt een nieuwe afspraak maken voor volgende week, dan gaan we eens rustig rond de tafel zitten om een planning te maken.”
Geheel overdonderd zit ik even later in mijn auto. ‘Planning? Hoezo planning, ik kwam alleen even voor de mondhygiëniste. Waar heeft die man het over.’
Daar kom ik een week later achter. Op een rustige begrijpende toon werkt hij zijn lijst af. En die lijst is lang. Stuk voor stuk hele noodzakelijke behandelingen die geen uitstel dulden, anders kon ik wel meteen een kunstgebit gaan bestellen. Totale kosten: $ 4.500. Ik word opstandig. Een half jaar daarvoor, vlak voor mijn vertrek naar de VS, had ik mijn hele gebit laten reviseren. Inclusief drie nieuwe kronen. Twee van die drie kronen wil hij er sowieso weer afslopen, want ze sluiten niet mooi.
“We gaan het per kwadrant afwerken,” stelt de tandarts voor en weg is ie.
“Zeker zijn vrouw bellen om te zeggen dat ze die nieuwe keuken kan gaan bestellen,” denk ik somber.
Ik neem me voor eerst maar eens met mijn tandarts in Nederland te overleggen en maak heel laf de afspraak voor het eerste kwadrant, het goedkoopste: schoonmaken en een klein gaatje.
Braaf verschijn ik een week later en word met zachte hand naar de tandartsstoel geleid. “Wilt u muziek horen?” vraagt de assistente vriendelijk.
De muziek die opstaat bevalt me wel, dus knik ik bereidwillig. Tot mijn verrassing krijg ik een lange lijst aangereikt met daarop, gerubriceerd naar soort, allerlei titels van CD’s. “Tjonge, wat een service,” denk ik en laat mijn ogen langs de titels glijden. R&B, Country, Pop, weet ik veel.
“Doe maar de Vier Jaargetijden,” zeg ik uiteindelijk maar en geef haar de lijst terug. Tot mijn stomme verbazing schuift ze een koptelefoon op mijn hoofd. Niet zo’n moderne, met van die kleine beschaafde knopjes in je oren, nee een gigantisch apparaat dat driekwart van mijn hoofd bedekt. Het werkt op mijn lachspieren. Vivaldi begint en ik staar strak naar het plafond. De assistente verschijnt weer in mijn blikveld en roept dat ik mijn goggles nog op moet. ‘Goggles, wat is dat nou weer?’ Ze wappert met een grote plastic veiligheidsbril. ‘Oh goggles.’ Ze verwachten zeker veel rondspattend bloed. Het geeft even wat gehannes voordat ik hem opheb, want zoveel plek is er niet meer over op mijn hoofd. Volgens mij moet ik er idioot uitzien met de goggles en de koptelefoon, maar de tandarts kijkt bloedserieus op mij neer.
Eindelijk begint de behandeling. Eerst vijf minuten een wattenstaafje met verdovend spul om te zorgen dat de verdoving niet zo’n pijn gaat doen. Dan de verdoving, om te zorgen dat de behandeling niet zo’n pijn gaat doen. Vier venijnige prikken op hele akelige plekken in mijn mond. Uitstekende verdoving hoor, van mijn navel tot mijn kruin word ik lamgelegd. ‘s Avonds met de borreltijd trouwens nog steeds geen gevoel. Na een half uur mag ik weer overeind en krijg een handje pijnstillers te slikken. Half stoned maak ik de tweede afspraak voor over twee weken, wetende dat ik in de tussentijd naar Nederland ga.
In Nederland bel ik mijn eigen tandarts en doe mijn verhaal. Wanneer ik uitgesproken ben blijft het even stil.
“Die man is hardstikke gek,” is uiteindelijk zijn reactie.
Na wat heen en weer gepraat besluiten we in Amerika alleen het verwijderen van tandsteen te laten doen.
“Geen kronen er af laten hakken hoor, die zitten er net zes maanden op en daar mankeert niets aan. Kom maar langs als je in de zomer hier bent dan kijk ik wel even. Maar ik weet zeker dat er niets aan de hand is.”
Triomfantelijk verschijn ik een week later weer bij mijn Amerikaanse vriend. Gesterkt door de woorden van mijn eigen tandarts ben ik dit keer iets assertiever.
“Alleen tandsteen,” knikt hij en ik zie de glinsterende dollartekens in zijn ogen vervagen. “Ik laat de andere problemen in Nederland oplossen,” leg ik hem uit, “dat kost me niets,” haast ik daar aan toe te voegen, want ik wil hem niet schofferen. Hij is namelijk best aardig. En aardig blijft hij. Dat moet ik hem nageven. Hij blijft uiterst vriendelijk en zorgzaam en laat op geen enkele manier blijken er de smoor in te hebben. Ik waardeer dat wel.
Eigenlijk gun ik hem zijn handel wel. Om hem een lol te doen heb ik toen maar voor de jongens allebei een afspraak gemaakt.
“Just a check-up and cleaning,” heb ik er nog nadrukkelijk aan toegevoegd.