Ober

30/01/2015

Ober

Ik ga lunchen met een vriendin. Helaas is het nog te vroeg voor drank, dus bestellen we allebei braaf een glas verse jus d’orange.
De ober komt met een stralende glimlach op ons aflopen. Zijn dienblad met de twee identieke glazen jus d’orange houdt hij met vijf vingers hoog boven zijn hoofd. Hij laat zijn arm zakken, pakt het eerste glas van zijn blaadje en kijkt vragend van de één naar de ander.
“Uh, voor mij,” zeg ik schaapachtig.
Hij glimlacht en zet het glas voor me neer. Dan het andere glas voor mijn vriendin.
Ik kijk naar de glazen en wissel ze dan om.
“Volgens mij had je de mijne,” zeg ik.
De ober staat nog steeds naast ons en kijkt van het ene glas naar het andere. Dan kijkt hij mij verbaasd aan en loopt weg.
“Er gaat weleens een grap de mist in,” mompel ik schouderophalend.
Als hij een kwartier later met onze broodjes verschijnt wordt het helemaal spannend.
Weer houdt hij glimlachend zijn dienblad omhoog en kijkt ons beurtelings aan. Uitgebreid beschrijft hij het eerste broodje.
Mijn vriendin steekt haar hand op en hij zet het bord voor haar neer.
Hij pakt het andere bord, houdt het omhoog en kijkt mij vragend aan.
Ik kijk om me heen. Meer mensen zitten er niet aan tafel.
Als ik niets zeg, bestudeert hij het broodje en gaat het omschrijven.
“Voor mij,” roep ik dwars door zijn omschrijving heen.
Ik krijg mijn broodje.
“First day on the job,” zeg ik tegen mijn vriendin.
Of gewoon een negatief IQ.