Glitter

18/12/2015

Ik zit in de trein en ben op weg naar de schrijversvakschool in Amsterdam.
Op mijn schoot ‘Misdaad en Straf’ van Dostojevski, het boek moet ik uit hebben voor het komend leesblok. Het is nogal een kluif, dus lees ik waar ik maar kan.
Tegenover me komt een man zitten. Hij zet een boodschappentas bij zijn voeten neer en haalt er een zak sla uit. Voorzichtig, om het plastic niet te scheuren, opent hij met duim en wijsvinger de zak en begint de sla eruit te eten. Alsof het een zak chips is!
Ik kijk over de rand van Dostojevski naar hem. Groene slablaadjes, rode slablaadjes, steeds weer verdwijnt zijn hand in de zak.
Een vrouw loopt door het middenpad op zoek naar een zitplaats en laat zich dan naast de sla-etende man vallen.
Ze heeft een hoge zwarte hoed met veel goudkleurige glitters in haar hand die ze op haar schoot legt. Het ding contrasteert nogal met haar gewone, alledaagse uiterlijk.
Ze draait de hoed in het rond en maakt af en toe een beweging alsof ze hem op wil zetten. Uiteindelijk, plotseling zet ze de hoed alsnog op haar hoofd.
Ik laat mijn boek zakken. Heeft iemand de deur van het gekkenhuis opengezet? Kunnen die treinreizende mafketels niet ergens anders leip gaan zitten doen, zo kan ik mijn aandacht niet bij de dolende Raskolnikov houden.
Een tijdje zit de vrouw voor zich uit te staren. Ze kijkt dwars door me heen.
Waar denkt ze aan? Is ze verliefd op een goochelaar? Of tovert ze zo meteen een konijn uit haar hoed?
De man naast haar begint weer in zijn tas te rommelen. Zeker op zoek naar de volgende gezonde snack. Een wortel ofzo. Loopt ie nog een risico met dat konijn naast zich.
Opeens grist de vrouw de hoed van haar hoofd en staat op. Ze schampt met haar hoed mijn schouder en loopt weg.
Flonkerende glittertjes dwarrelen naar beneden, mijn zwarte broek zit onder.
Ach, waarom niet. “Let is now, let is snow, let it snow”: Volgende week is het Kerstmis,

Fijne Kerst iedereen en een heel mooi 2015