Whiplash

21/08/2015

Een WhatsApp van Steven.
“Mom, je moet Whiplash kijken. Coole film.”
Hoe dan? Hij heeft het kennelijk over een film heeft die hij gedownload heeft. Daar heb ik weinig aan, aangezien hij in Amsterdam is en ik in Hilversum.
Even later belt hij.
“Ik mail ‘m naar je via WeTransfer, dan moet je ‘m downloaden, even unzippen en dan op een usb stick zetten.”
Hij hangt meteen weer op.
Ik kijk met open mond naar mijn telefoon. Ik moet WAT?
En half uur later ontvang ik de mail. Ok, even downloaden en unzippen enzo. Ik heb geen idee waar hij het over heeft.
Na de download knippert iets linksonder op mijn beeldscherm. Ik bel Steven.
“En nu?”
“Ik FaceTime je wel even.”
Weer hangt hij op.
Hè?
Meteen gaat mijn telefoon weer. Ik druk op het groene telefoontje en whoeaahh, daar is Steven, levensgroot bewegend op mijn iPhone.
“Oh hallo,” zeg ik.
In de bovenhoek zie ik mezelf bewegen.
“Laat je scherm eens zien.”
Mijn ogen gaan van mijn computerscherm naar mijn telefoon.
“Hoe?”
“Je moet even op het cameraatje drukken, dan zie ik wat jij ziet.”
Oh, leuk. Ik klik en begin een rondleiding door mijn studeerkamer te geven.
“Mom,” klinkt het waarschuwend.
OK, ter zake.
Ik richt mijn telefoon op mijn scherm en Steven legt uit waar ik steeds op moet klikken.
Af en toe word ik tot de orde geroepen als ik op het plafond richt. Of op mijn schoenen.
Als fase 1 succesvol is afgerond , loop ik met de usb stick naar de woonkamer en ram ‘m op goed geluk in de tv.
“Zit erin hoor. Hoe kan ik nu de film zien?”
Ik hoor Steven zuchten.
“Pak de remote en druk op source”
Gehoorzaam pak ik de afstandsbediening. Geen source.
“Ik zie geen source.”
Zucht.
“Laat eens zien?”
Ik houd de afstandsbediening voor mijn telefoon.
“Mom, you’re KILLING me. De afstandsbediening van de TELEVISIE.”
Oh, weet ik veel, er liggen er hier een stuk of vier.
Na veel geklik, begint zowaar de film.
“Geen ondertiteling?” whatsapp ik naar Steven.
Hij belt op.
“Ga naar setttings en dan…”
“Laat maar,” roep ik, “ik heb geen ondertiteling nodig.”
Straks wis ik per ongeluk die hele film.
Achteraf had ik toch graag ondertiteling willen hebben. Vanwege die scène dat de hoofdrolspeler roept: a bunch of fucking limp-dick sour-note, flattered-on-their-girlfriends, flexible-tempo dip shits.
Fantastische film.