Stinkende kledder

17/10/2014

De ene schoonheidsspecialiste is de andere niet, hoor

Stinkende kledder

Met in mijn tas een dikke bon voor een schoonheidsbehandeling ga ik de beautysalon in. Als een beeldschoon jong meisje op me af komt zweven ben ik me akelig bewust van mijn smoezelige ski-jack die ik maar snel uittrek. Het prinsesje pakt het vod aan en vraagt op gedempte toon waar ze mij van dienst mee kan zijn.
“Ik heb een afspraak voor een gezichtsbehandeling en een pedicure,” van de weeromstuit ga ik ook fluisteren.
Of ik haar even wil volgen. Ze stopt bij een schemerige kamer, wuift me naar binnen en laat me alleen. Kan iemand het licht misschien aan doen?
Ik drentel wat rond en bestudeer wantrouwend de martelwerktuigen die op een tafeltje klaar liggen.
“Goeiemiddag,” uit het niets staat er opeens een andere witte jas naast me.
Ik werp een snelle blik op haar. Ze is lang niet zo mooi als haar collega, die zit zeker alleen als lokeend bij de receptie.
“Doe je bovenkleding maar uit en ga op je buik liggen, dan beginnen we met een lekkere rugmaschage,” ze slist een beetje.
Als ik gehoorzaam ga liggen begint ergens in de kamer een panfluit te zeuren.
Ze is niet echt zachtzinnig, hoe harder de panfluit jammert hoe fanatieker ze masseert. Is ze nu mijn rug aan het masseren of haar auto in de was aan het zetten?
“Je mag je omdraaien dan begin ik aan de gesjichtsbehandeling.”
Opgelucht draai ik me om en onderga het eindeloze getrut met allerlei crèmetjes en lotionnetjes. Het bevalt me niet zo erg. De crème ruikt naar nat karton, vaag herinner ik me dat deze beautysalon met produkten werkt op basis van zeewier en plantenextracten.
“Ben je clausjtrofobisj?” lispelt mijn meisje.
Ik kijk haar verbaasd aan. Ja, dat ben ik. Wat gaat ze doen? Mij in een donkere kast stoppen?
Ik schud argwanend van nee. Ze legt dun gaas over mijn gezicht en knipt er een klein gaatje in bij mijn neusgaten. Voordat ik kan protesteren schept ze een dikke natte laag over het gaas. Ze mompelt iets over de geneeskrachtige werking van zeewier en dempt het licht nog meer.
“Even inwerken, blijf maar lekker liggen. Ik kom zo weer terug.”
En weg is ze. Het mengsel is zwaar en koud. En het stinkt. Volgens mij heeft ze met stoffer en blik op een binnenplaatsje wat prut opgeveegd en in een emmertje mee naar binnen genomen.
Lijdzaam ga ik liggen wachten met de stinkende kledder op mijn gezicht. Ze neemt haar tijd. Als ze uiteindelijk weer terugkomt pakt ze met een vloeiende beweging het gaas met inhoud van mijn gezicht en flikkert het in een pedaalemmer.
Ik laat mijn longen vollopen met frisse lucht en kijk haar zo vernietigend mogelijk aan.
“Voel eens hoe zacht je huid nu is,” juicht ze.
Ik reageer niet en zwijg. Na een laatste crèmetje is het tijd voor mijn voeten.
Ze neemt plaats aan het voeteneinde en gaat aan de slag met haar tangen, schaartjes en vijlen. Ik ga naar het plafond liggen staren en werp alleen af en toe een onderzoekende blik op haar om te zien of er al bloedspatten op haar witte jas zitten. Weinig subtiel deze dame, ze had verwarmingsmonteur moeten worden.
“Heeft U wel eens een paraffine pakking gehad?”
Een pakking? Zie je wel dat ze automonteur is! Ik heb geen idee waar ze het over heeft. Of ik even op de rand van de behandeltafel wil gaan zitten. Ze zet een teiltje dampend roze vet voor me neer en ik laat mijn voeten erin zakken. Au! Loeiheet.
Ze smeert hem weer met de mededeling dat ze zo terug is, mij achterlatend met mijn voeten in de frituurpan.
Ik kijk zuchtend om me heen, luister naar de jengelende panfluit en besluit mijn volgende 1000 km beurt bij een andere schoonheidsspecialiste te doen.