Snottebel

03/10/2014

Je maakt je mooi voor een groot feest. En kijk eens aan, dat wordt opgemerkt door een aardige heer. Hè? Waarom vindt hij me leuk?

Snottebel

Ik ben op een feest in Laren. Zo ook mijnheer De Ruijter. Jawel, die van de hagelslag en de gestampte muisjes. Een oudere man met een warrig voorkomen en vriendelijke ogen. Hij spreekt me aan om te vertellen dat hij me de hele tijd heeft zitten observeren en dat hij mij zo leuk vindt. Oh.
Hij blijft me achtervolgen en komt even later weer op me af, dit keer om te zeggen dat hij me zo puur vindt. Als ik een beetje ongemakkelijk begin te lachen gaat hij het uitleggen.
“Je doet me aan een kind denken. Zo’n heerlijk kind dat een pop met zich over de grond meesleept en een snottebel heeft. Ik zie een moeder voor me met aan elke hand een meisje. Het ene meisje loopt netjes en braaf mee en ziet er keurig uit. Dat ben jij niet. Jij bent dat andere kind. Dat pure kind. Dat echte kind. Met die snottebel.”
Mijn mond valt open. Hoezo snottebel? Heb ik voor een keer een sexy little black dress aan en voor mijn doen erg hoge hakken, krijg ik een man achter me aan die me leuk vindt omdat hij een puur kind met een snottebel in me ziet.
Paul zit toevallig even naast me en doet zijn best zijn gezicht in de plooi te houden.
Als mijn bewonderaar doorheeft dat hij mijn echtgenoot is roept hij uit: “Dit is een compliment. Ik vind haar fantastisch. Ze is zo puur.”
Ik frons. Hij gebruikt dat woord iets te vaak. Puur? Melk? Ik ben geen hagelslag. Zal wel beroepsdeformatie zijn.