Austin Healey

11/04/2014

Sinds een aantal jaren hebben we de coolste Oldtimer van het hele land

Austin Healey

Na een lang week-end in Engeland komt Paul met een verliefde blik terug.
“In de rij bij de ferry stonden zeker 40 Austin Healey’s.”
Nooit van gehoord.
“Auto’s?” raad ik.
Hij sleurt me naar de computer en klikt Google Images aan.
Ik bestudeer gehoorzaam de oldtimers. Als ik weer opkijk en de hebberige blik in zijn ogen zie, weet ik hoe laat het is. De jacht op een Healey is geopend. In bed ligt hij Classic Cars tijdschriften uit te pluizen en op internet screent hij alle oldtimersgarages. En ja hoor, via via weet hij er binnen een paar maanden eentje uit 1963 op de kop te tikken.
“Hij moet wel in de garage staan hoor.”
Wat? In de garage? Ik kijk om me heen in de kleine volgestouwde ruimte.
“En waar laten we dit alles?” vraag ik chagrijnig.
“Kan allemaal weg.”
Binnen een paar uur is de garage leeg. En de tuin vol.
Paul wrijft zich tevreden in zijn handen en parkeert Healey voorzichtig achteruit in de piepkleine garage. Het past net.
De eerste vakantie met Healey wordt overwogen. Als ik voorzichtig opper dat het me heerlijk lijkt om met zo’n open sportwagen door de Franse wijngaarden te tuffen schudt hij beslist zijn hoofd. Kan niet. Te warm. Dan loopt de auto heet.
Op dat moment bekruipt me een angstig voorgevoel. Waarschijnlijk kan ik beter oorwarmers gaan kopen i.p.v een Audrey Hepburnsjaaltje
Het wordt Schotland.
“Je kunt niet veel meenemen hoor, zoveel ruimte is er niet,” Paul werpt een kritische blik op mijn bescheiden koffer.
“Er passen toch wel een weekendtas en een kleine koffer achterin?” roep ik uit.
Niet. Hij opent de kleine kofferbak en wijst. Reservewiel, jerrycan, nog een jerrycan, gereedschapskist en zijn eigen weekendtas.
“Waarom neem je zo’n grote gereedschapskist mee?”
Als antwoord zet Paul mijn koffer op de smalle achterbank.
We vertrekken richting IJmuiden. Paul cool met zijn linkerarm over de rand van zijn portier, ik een beetje voorovergebogen, vanwege de opdringerige koffer in mijn nek.
Als we in Newcastle uit de buik van de veerboot rijden bestudeert de douanebeambte bij de paspoortcontrole vol bewondering onze Oldtimer.
“Shaken, not stirred?” informeert hij en wuift dan dat hij onze paspoorten niet hoeft te zien.
We rijden weg. Meteen bij de eerste rotonde krijg ik een hartstilstand. Terwijl Paul, arm nog steeds nonchalant over de rand, naar links tuurt zie ik van rechts de vrachtwagens op me afstormen.
“Whoehaa,” schreeuw ik en wijs.
“Ja ja,” knikt Paul en rijdt onberispelijk linksom de rotonde over.
Terwijl ik het angstzweet van mijn voorhoofd veeg schiet hij de tweede rotonde op.
“Beetje eng hoor, dat linksrijden,” jammer ik.
“Stel je niet aan.”
Ja hij heeft gemakkelijk praten, hij zit relatief veilig achter zijn stuur. Ik zit open en bloot rechts van hem, Healey heeft namelijk geen veiligheidsgordels.
“Als we over de kop gaan, kan je er beter uitgeslingerd worden, anders word je onthoofd.”
Bij iedere rotonde echoën zijn woorden in mijn hoofd.
Als we de tweebaansweg richting Schotland gevonden hebben stampt Paul het gas in. Hè, je hebt niet voor niets 138 PK onder je motorkap. Ik zet me schrap. Met mijn linkerhand houd ik de handgreep op het dashboard vast en met mijn rechter eentje op het portier. Paul kijkt even opzij en roept iets. Ik versta hem niet en kijk hem door mijn wild ophoog wapperende haren vragend aan.
“Wat pruttelt ie lekker hè?” hij kijkt me stralend aan.
Pruttelt ie lekker? Wat? De motor brult, de wind loeit en links van ons dendert het vrachtverkeer.
Als de vrachtwagens plaats maken voor schapen ontspan ik een beetje. Best wel leuk dat toeren door de Schotse heuvelen. Ik besluit mijn goeie wil te tonen en een vraag over de auto te stellen.
“Hoe hard zouden we gaan?” vraag ik, wetend dat de metertjes op het dashboard het niet goed doen. Paul wijst op de Tomtom die hij ingenieus onder het dashboard geknutseld heeft. Ik buig me voorover om de snelheid te kunnen lezen als hij onverwachts hard op de rem trapt. Helaas geen gordels, ik zit met mijn hoofd klem onder het dashboard.
Zeker vijf minuten ben ik bezig me er weer onder vandaan te wurmen.
“Wat doe je allemaal?” informeert Paul verbaasd.
Om niet te vroeg bij onze cottage aan te komen besluiten we wat rond te kijken in een stadje op ongeveer een half uur rijden van onze eindbestemming. We rijden een parkeerterrein op en dan slaat Healey af. En gaat nooit meer aan. Nerveus opent Paul de motorkap en gaat staan kijken.
“Toch handig dat we die gereedschapskist bij ons hebben,” ik doe een vergeefse poging hem op te beuren. Hij werpt een vernietigende blik op me.
Na lang staren komt hij tot de conclusie dat hij het niet weet. De monteur van de Schotse ANWB weet het ook niet. Met zijn tweeën turen ze langdurig onder de mortorkap. We staan dan inmiddels al zes lange uren op het parkeerterrein. Er zit niets anders op, we moeten weggesleept. Terwijl Paul op de sleepwagen wacht is de monteur zo aardig mij met koffers af te leveren bij de cottage.
“Yourrrr vacation, aye, rrr, carrr Schotland, aye Edinburrrrrr,” de monteur begint een opgewekt praatje.
Zonder ondertiteling versta ik er geen reet van.
“Aye,” roep ik af en toe terug, want dat zegt hij ook steeds.
Paul komt pas om negen uur ’s avonds met de Healey op een sleepauto. Hij kijkt bedrukt.
Maandagmorgen komt de sleepdienst terug en brengt ons naar een Classic Car garage in Edinburgh, die het euvel snel weet te verhelpen. Een kapotte benzinepomp blijkt de boosdoener.
De rest van de week cruisen we probleemloos kriskras door Schotland. Paul scheurt met gelukzalige blik door het prachtige landschap, terwijl ik met ontplofte haren naast hem in de touwen hang.
De week Schotland wordt een van de leukste vakanties die we ooit gehad hebben. Zo leuk dat we besluiten het jaar daarop weer naar Engeland te gaan. Cornwall staat op ons verlanglijstje.
“Met welke auto gaan jullie?” vraagt een vriendin.
Ik werp een korte blik op mijn comfortabele Jaguar.
“Met de Healey natuurlijk.”