Aan het roer

22/05/2015

Ik lig in bed, het is middenin in de nacht en ik denk terug aan de dag die achter me ligt.
In één dag tijd hielden zowel de vaatwasser als ons mooie Italiaanse espresso-apparaat ermee op. Geen koffie de volgende ochtend. En afwassen met de hand.
Ik zucht. Zijn er geen minder triviale onderwerpen om over na te denken?
Ik denk aan de roman die op mijn nachtkastje ligt, interessante overpeinzingen staan erin. Mijn gedachten fladderen verder, naar een artikel in de krant die min of meer hetzelfde onderwerp behandelde. Kennelijk zijn er heel veel mensen die zich de volgende vragen stellen:
Is de wereld om je heen wel echt? Misschien speelt iedereen een rol en ben jij slechts een deelnemer aan dat spel. Zonder dat je dat trouwens weet. Misschien ben je wel een pion van iemand uit een parallelle wereld.
En hoe zit het met dromen? Is de droomwereld misschien de echte wereld en alles wat je overdag meemaakt nep?
Of is de wereld om je heen wel degelijk echt en sta jij zonder dat te weten aan het roer?
Ik kan nog steeds niet slapen en verveel me dood. Ik ga mezelf dezelfde vragen stellen:
Stel dat ik zonder dat te beseffen God op aarde ben. Het zou toch zonde zijn als ik daar geen gebruik van maak, ik zou het mezelf zoveel gemakkelijker kunnen maken.
Ik draai me op mijn andere zij, Paul slaapt luidruchtig naast me. Ik leg mijn kussen half op het nachtkastje om zover mogelijk verwijderd te zijn van zijn gesnurk.
Als ik de baas ben, wat wil ik dan?
Ik blader in mijn hoofd even door de stereotiepe onderwerpen als geen oorlog, geen kindsoldaten of hulp aan bootvluchtelingen, maar besluit dan heel egoïstisch eerst mijn eigen leven op de rit te krijgen.
Wat wil ik?
Een half miljoen exemplaren van mijn boek verkopen zou wel leuk zijn. Zal ik dat eens gaan regelen? Of moet ik kleiner beginnen?
Paul schuift in zijn slaap richting mijn kussen en ligt nu een decimeter van mijn oor te tetteren.
Ik draai me weer op mijn rug en staar in het donker. Iets kleins. Een man die niet snurkt bijvoorbeeld.
“Stop met snurken,” denk ik, “ NU.”
Ik heb het nog niet gedacht of Paul maakt een sissend geluid en daarna is het stil. Heel erg stil.
Ademt hij nog?
Nog tien lange tellen is het onheilspellend stil en dan knettert er weer een snurk door de kamer. Experiment mislukt. Of toch niet? Het snurken stopte toen ik spijt kreeg van mijn opdracht.
Misschien kan ik beter niet spelen met het leven van mijn man en me richten op onschuldiger zaken.
Ik concentreer me op mijn gedachten. Ik ben diegene die de touwtjes in handen heeft op aarde en er gebeurt wat ik wil.
Ik straal wat bevelen de donkere nacht in en ga liggen wachten op de slaap.
Morgenochtend maar eens kijken of de vaatwasser het inderdaad weer doet. En dan een lekkere cappuccino.