Clio

15/08/2014

De vakantie ligt weer achter ons. Mooi weer, lekker uitgerust. Een klein probleempje hadden we helaas

Clio

We staan klaar om in een pittoresk Frans dorpje te gaan lunchen als de auto het niet doet. De knop waarmee je de auto in zijn versnelling kan zetten zit muurvast. En aangezien deze wagen geen ouderwets pookje heeft die je met een welgemikte karatetrap in zijn één kan schoppen hebben we een probleem. Na zeventig keer proberen geven we het op en gaan bellen.
Met veel gedoe lukt het ons uiteindelijk bij een aftandse Renaultgarage in een dorpje vijf kilometer verderop een Clio te huren en een sleepauto naar een garage in Nice te regelen.
Zo komt het dat we in plaats van in onze eigen comfortabele auto een week lang in een grijze Clio rijden. Oh nee, een rode blijkt twee dagen later als Paul er met een emmer met sop op los gaat.
De Clio bevalt, Paul vindt het ouderwetse schakelen leuk, volgens mij denkt hij dat hij een ralley in Schotland aan het rijden is. Hop, doorschakelen naar zijn drie, naar zijn vier, oh bocht, terugschakelen, gasgeven weer, joehoe recht stukje naar zijn vijf, oeps scherpe bocht, terugschakelen.
Iedere dag hang ik wagenziek naast hem in de veiligheidsgordel, als hij weer eens driftend door de bocht gaat. Ik bid dat de garage snel belt om te zeggen dat de auto gerepareerd is, want iedere keer als ik uit de Clio stap heb ik een teiltje nodig.
Ze bellen pas een volle week later.
“Welke auto rijd ik?” informeer ik chagrijnig.
We hebben geen keus, we moeten met het rode monster anderhalf uur rijden naar Nice en daarna met twee auto’s terug.
Paul kijkt van de Clio naar mij en besluit dat de Renault te weinig kreukelzone heeft voor mij.
Op weg naar Nice zit ik te piekeren. Straks rijd ik de net gerepareerde auto in de prak, zo vaak heb ik niet in deze auto gereden.
We spreken af dat ik achter Paul aan zal rijden om verdwalen te voorkomen. Ik slik als ik in de wagen ga zitten, maar dan verman ik me. Het is wel niet mijn eigen auto, maar kom op zeg, deze auto heeft ook gewoon vier wielen en een stuur. Gassen en sturen, wat kan er mis gaan?
Ik zet mijn zonnebril op, schuif de stoel een meter naar voren, wuif naar de garagiste en ga de rode Clio volgen.
Al bij de eerste rotonde ben ik hem kwijt. De juffrouw van het navigatiesysteem sommeert me de eerste afslag te nemen. Ik gehoorzaam braaf en tuur door de voorruit of ik Paul zie. Hoeveel rode autootjes rijden er hier? Ze lijken allemaal op elkaar, hoe zag die Clio er ook alweer uit? Straks rijd ik achter de verkeerde aan en eindig ik in Grenoble.
Vlak voor de oprit van de Péage rijdt hij opeens weer voor me. Ik ga bumperkleven, bang als ik ben hem weer uit het oog te verliezen.
Bij het péagestation rijd ik voorzichtig de auto naar het poortje om een ticket te pakken. Arm te kort. Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat ik de enige ben die moet uitstappen.
De rode Clio voor me rijdt stapvoets weg bij het péagestation en wacht op me. Ik geef gas en ga weer achter hem rijden. Wat rijdt mijn wegpiraat opeens idioot langzaam?! Zal ik hem inhalen? Naast hem gaan rijden, raampje naar beneden en dan even zwaaien. Of middelvinger opsteken, ook altijd leuk. En dan wegspuiten, zodat hij de achtervolging moet inzetten met zijn rode barrel.
Nee, beter niet. Ik zou volgen, was de afspraak, dus sukkelen we rustig achter elkaar op de rechterbaan.
Ha, na een uur is daar de afslag. Tol betalen. Arm weer te kort.
Rotonde, tweede afslag. Rotonde, tweede afslag. Rotonde…. 36 rotondes later komen we bij de Renaultgarage aan om de Clio in te leveren.
Tevreden parkeer ik onze auto. Ik heb geen velgen gekrast door te dicht bij de gemene stoepen bij het Péagestation te stoppen. Ik heb tegen de veertig onoverzichtelijke rotondes overleefd. En ik heb tegemoetkomende dolle Franse autootjes behendig ontweken, zonder ondersteboven in een greppel te belanden.
Paul staat met een chagrijnige frons op zijn voorhoofd te kijken als ik uitstap. Hij kijkt me hoofdschuddend aan.
“Jezus, wat rij jij langzaam,” verzucht hij, “slome duikelaar.”
Mijn mond valt open. Hè? Langzaam? Hìj bepaalde toch het tempo.
Had ik ‘m toch voorbij moeten scheuren.