Facebook

04/04/2014

Ik had niets met Facebook. Lange tijd had ik maar één contact. Lees hoe het begon.

Facebook

Het is middenin de nacht en ik ben alleen thuis. Paul in Amerika voor business, Steven in Amerika voor pleasure. Alexander is er ook niet, geen idee waar hij uithangt. Zit zeker ook ergens te chillen. Ik slaap slecht en ben ieder uur wakker.
Ik ga aan Steven liggen denken. Ik weet dat hij die ochtend in een krakkemikkig busje met nog drie jongens van negentien naar de Grand Canyon zou rijden. Wat gaan ze doen als het busje ermee ophoudt en ze geen bereik hebben met hun telefoon? Zijn daar beren? Giftige slangen? Enge loners uit inteeltdorpen, ik had nooit de film Deliverance moeten zien. En die tornado’s in de Midwest? Waaien die naar Oost of naar West?
Ik pak mijn telefoon om te checken of er SOS berichten uit Amerika zijn.
Nee, geen bericht van Steven. Wel van Dominic Williams. Hè? Wie? Ik lees zijn mail. In het Engels legt hij me uit dat hij mijn foto op Facebook heeft gezien en dat hij diep onder de indruk van me is en me zo mooi vindt. Of ik vriendjes wil worden.
Ik leg mijn telefoon terug op de grond en kruip weer onder mijn dekbed. Mijn foto op Facebook? Dat is een vakantiekiekje waar ik samen met Paul op sta! Heeft Dominic zeker even niet gezien.

Ik snap niets van Facebook. Ik heb niets met Facebook. Op verzoek van Mireille heb ik een ooit een account aangemaakt, zodat ik haar kon volgen op haar zes weken lange tocht door Nieuw-Zeeland. Na lang zeuren van haar heb ik Steven gevraagd me te helpen om een profiel aan te maken.
Hij was in dertig seconden klaar. Mijn naam en een foto. Meer niet. Wat gaat het iemand aan van welke boeken, films of muziek ik hou. Hoe oud ben ik? Zestien?
“Mom, you have the most boring account in the world,” zuchtte Steven.
Zuinigjes schreef ik erbij dat ik van John Legend, Keane en Michel Bublé hield. Wat een flauwekul allemaal. Klaar. Steven vertrok hoofdschuddend naar zijn kamer mij achterlatend met mijn boring account. Na enig onderzoek snapte ik dat ik Mireille moest uitnodigen mijn vriendje te worden. Ze wilde. Goh, ik had één contact op Facebook. Daar moest het maar bij blijven vond ik. Ik riep Steven weer naar beneden met het verzoek mijn Facebook pagina op privé te zetten. Of zoiets.
“Staat hij al. Trouwens, wie wil jouw account nou zien,” zei hij schamper.
In de weken daarna logde ik iedere dag even in om de vakantiefoto’s van Mireille te zien. Ongevraagd kreeg ik daar de belevenissen van John Legend, de jongens van Keane en Michel Bublé bij. Toch wel handig, zo werd ik op de hoogte gehouden van alle optredens van mijn favoriete artiesten.
Na een week zette ik een boodschap voor Mireille op haar pagina. Geen reactie. Iedere dag checkte ik even, maar geen teken van leven uit Nieuw-Zeeland. Hmm. Liep ze me weken te pushen om ook op Facebook te gaan, reageerde ze niet eens.
“Je hebt de boodschap voor haar op je eigen wall gepost,” Steven rolde met zijn ogen over zoveel onbenul.
Oh. Weet je wat? Het dak op met je Facebook. Niets voor mij.
Sindsdien log ik af en toe in om te zien of er berichten van de heren musici zijn. Als ik een optreden van Adèle in Paradiso mis, voeg ik haar toe in de hoop de volgende keer niet te laat te zijn voor kaartjes.

Maar goed, dan nu Dominic. Hij heeft me al twee berichtjes gestuurd, omdat hij me zo mooi vindt. Zeker zijn bril niet op.
Helpdesk Steven toert ergens in de Grand Canyon, dus moet een andere Facebookkenner me maar helpen om van Dominic af te komen. Mireille dus. Heel ouderwets mail ik haar om te vertellen dat ik belaagd word door een opdringerige onbekende.
“Oeps,” mailt ze me terug, “dan heeft Steven het niet goed dichtgetimmerd.”
Ja wat nu?
“Ken je Dominic?” mijn vraag is niet onlogisch, aangezien Mireille volgens mij nog steeds mijn enige Facebookvriendje is.
“Neeeee, hij is weird en eng,” mailt ze terug.
Dubbel eng dus. Ik bestudeer zijn foto. Donker. Jaar of dertig. Met zijn handen nonchalent in zijn broekzakken leunt hij tegen een muur. Kaalgeschoren. Baartje en snor van een paar dagen. Diamant in zijn oor. Coole zonnebril. Wit overhemd. Heb ik nu een hiphopper aan mijn fiets hangen?
“Ik zou alleen John Legend op je afsturen,” Mireille weer.
“Ja graag,” mail ik terug.
Hier schiet ik niets mee op. Zal ik hem maar deleten? Of zal ik wachten op een derde berichtje met complimenten.

“Ik ga een afspraakje maken met Dominic,” zeg ik ‘s avonds tijdens de borrel tegen Paul.
“Wie is Dominic?”
“Een lekkere donkere kerel van een jaar of 30.”
Paul staart me aan en wacht rustig tot ik verder ga.
“Hij heeft mijn foto op Facebook gezien en is erg onder de indruk van de combinatie beauty and brains.”
Zo! Daar heeft hij natuurlijk niet van terug.
“Beauty en brains?”
Paul laat zijn blik over mijn gezicht glijden en ik weet nu niet of hij zijn vraagtekens bij de beauty of bij de brains zet.
Ik ga achter mijn computer zitten en tover Dominic weer tevoorschijn. Een tijdje staar ik naar de diamant in zijn oor en de spiegelende zonnebril. Zal ik hem deleten? Even aarzel ik. Zo vaak gebeurt het niet dat een man van rond de dertig mij zo op waarde weet te schatten.
Nah nee, toch niet mijn type. Ik klik op delete.