Verkoopster

14/08/2015

Samen met een niet onaantrekkelijke meneer sta ik te wachten bij de toonbank van de drogist. Geen personeel te bekennen. Of toch wel. We horen iets.
We buigen ons over de toonbank heen en kijken op de kruin van een verkoopster.
“Bent U zich aan het verstoppen voor ons?” vraagt de man naast me.
Ik vind het wel een grappige opmerking, maar de verkoopster komt met een superchagrijnig gezicht overeind.
“Ik ben aan het werk,” snauwt ze.
In haar hand heeft ze een papieren cadeauverpakking waarin ze gekleurd vloeipapier aan het proppen was.
“Ik zoek een cadeautje voor mijn moeder,” gaat de man verder en wijst naar haar kleurige zakje, “de verpakking heeft U al.”
Meteen klaart haar gezicht op. Ze heeft kennelijk een zwak voor mannen die lief zijn voor hun moeder.
“Loopt U maar even mee,” zegt ze en loopt richting parfum.
“Wat mag het kosten?” vraagt ze over haar schouder.
“Nou niet zoveel, het is mijn moeder maar.”
De verkoopster stopt zo abrupt dat hij bijna tegen haar aanbotst.
Ze draait zich half om en werpt hem een vuile blik toe. Daarna wappert ze met haar hand richting goedkope bodylotions en is met twee grote passen weer terug bij haar toonbank. Hij heeft duidelijk voor haar afgedaan.
Mijn beurt.
“Uhh, ik zoek iets voor mijn schoonmoeder,” begin ik.
Haar wenkbrauwen gaan vragend omhoog en haar ogen beginnen te glinsteren.
“Cadeautje?” informeert ze hoopvol.
Nee, van mij gaat ze ook niet blij worden.
“Otrivin neusdruppels.”