Borsten

13/02/2015

Op dertienjarige leeftijd had ik het heel druk met loeren naar leerlingen in de hogere klassen. De jongens waren veel leuker dan de jongens van mijn eigen leeftijd.
Op de meisjes was ik jaloers. Zij hadden borsten, dan wel beginnende borsten. Bij mij geen beginnende borst te bekennen.
In de eerste klas niet. In de tweede klas niet. In de derde klas niet.
Reden om me ernstig zorgen te gaan maken. Ik was ervan overtuigd dat die ene jongen, twee klassen hoger, mij niet zag staan, omdat er in mijn bloesje niets te zien was.
De meisjes met wie ik hem lachend door de gangen van onze school zag lopen hadden allemaal van die sexy bolletjes. Dat wilde ik ook.
Mijn moeder was niet het type bij wie ik over zo’n onderwerp kon klagen, dus sloeg ik een generatie over en ging te rade bij mijn oma.
Oma moest wel een expert zijn op het gebied van borsten, ze zat zelf goed in de rondingen.
“Ik krijg nooit borsten,” begon ik en hield daarna een lange klaagzang over het verband tussen verkering en een goed gevulde bh.
“Ik heb niet eens een beha, want ik heb niets om erin te stoppen,” eindigde ik en besloot ter plekke in tranen uit te barsten, want dan snapte ze misschien hoe ernstig het probleem was.
In plaats van mij te knuffelen, stond ze op en liep naar een kast. Ze haalde een schoenendoos van de onderste plank en ging erin zitten rommelen.
Toen ze gevonden had wat ze zocht ging ze naast me zitten.
“Toen ik zo oud was als jij was ik ook een plank,” zei ze, “sterker nog, toen ik zeventien was had ik nog steeds geen borsten.”
Ik staarde op borsthoogte naar haar dubbele E cup.
“Komt heus allemaal wel,” zei ze troostend en overhandigde mij een foto.
“Kijk,” zei ze, “dat ben ik op zeventienjarige leeftijd. Zie je? Geen borsten. Geen bh. En moet je nu zien.”
Ze ging rechtop zitten en stak haar indrukwekkende voorgevel trots naar voren.
Toen mijn oma ruim vijfenentwintig jaar later overleed, hebben mijn vader en zijn broers haar huis opgeruimd.
“Ik vond deze foto in de kast van Oma,” zegt mijn vader, “ik denk dat ze wilde dat ie voor jou was.”
Ik pak de foto aan en staar naar mijn zeventienjarige platte oma.
Ik draai de foto om.
“Dien 17 jaar. Deze foto is voor Dorrie,” heeft ze op de achterkant geschreven.
Ik denk terug aan dat gesprek lang geleden. Die dikke oma met haar sprietige kleindochter.
Mijn vader kijkt verbaasd van de foto naar mij.
“Weet jij waarom ze wilde dat je deze foto kreeg?”
De boodschap uit het verleden ontroert mij, mijn keel is dichtgeschroefd.
Ik kan alleen maar knikken.