Aznavour I

20/11/2015

‘La Bohème, la Bohème, ça voulait dire on est heureux’
Heureux? Nou, ik kan me nog wel een geluksmomentje herinneren met Charles Aznavour.
Zondag ga ik naar zijn concert in Amsterdam, het zal de tweede keer in mijn leven zijn dat ik hem zie optreden.
De eerste keer was in een theater op Times Square, New York, niet echt een locatie waar je Franse chansons zou verwachten.
Ik had één van de beste plaatsen, tweede rij, precies in het midden.
Het één na het andere prachtige chanson kwam voorbij. Ik kon ze allemaal dromen. Toch zat ik op maar op één lied te wachten, mijn lievelingsnummer: La Bohème.
Hij zong het niet. Of toch wel? Toegift. Nee. Hmmm. Aznavour verdween. Kwam weer terug. Tweede toegift. Ik hield mijn adem in. Weer niet.
Ik kon me niet voorstellen dat hij één van zijn mooiste liedjes niet zou zingen.
Na een tweede toegift bleef het podium lang leeg. Het publiek gaf niet op en bleef uitzinnig klappen en ‘Encore” roepen.
Toen ging het licht uit en in het donker kwam Aznavour nog een laatste maal op. Hij ging vooraan in het midden op het podium staan en de schijnwerper ging aan.
Hij stond gebogen. Toen hief hij langzaam zijn hoofd en de piano begon.
“Je vous parle d’un temps que les moins de vingt ans ne peuvent pas connaître…”
Jaaaaa. Eindelijk.
Drie mensen op de eerste rij en twee op de tweede rij waren gevangen in de cirkel van licht. Ik was één van die vijf, hij stond hooguit een paar meter bij me vandaan.
Ademloos keek ik naar Aznavour.
En hij naar mij.
Gedurende dat prachtige lied keken we elkaar recht aan.
Hij wendde zijn ogen niet af en bleef mij zonder knipperen aankijken.
Daar zat ik. Toegezongen door Charles Aznavour.
Hij zat waarschijnlijk allang weer in het vliegtuig terug naar Parijs, toen ik eindelijk weer een beetje bij mijn positieven kwam.
Zondag 22 november, Amsterdam. ♡ Charles Aznavour.