Boodschappenjongen

05/12/2014

Na lang zeuren mocht ik ook meehelpen met verven. De latten waar straks de kapstokhaken met jassen weer voor komen te hangen. Die mocht ik doen.

Boodschappenjongen

Paul gaat de gang en de hal verven, maar ik mag niet helpen. Te onhandig. Om nog enigszins nuttig te zijn bied ik mezelf aan als boodschappenjongen.
Ik word naar de Karwei gestuurd voor een blik grondverf, bij terugkomst ligt er weer een nieuw lijstje. Voor de Gamma, dit keer.
Na drie ritjes Gamma en twee ritjes Karwei weet Paul geen smoes meer te bedenken en mag ik toch verven.
Ik mag gronden, maar lang duurt mijn carrière als huisschilder niet.
Als ik de trapleer verplaats schuift het plateautje waarop de verf staat geniepig een centimeter omhoog, waardoor het bakje begint te schuiven. Ik zie het gebeuren, laat de trap los en vang het bakje op. Dat wel.
“PAUL!!”
Hij draait zich om en bekijkt me vol ongeloof. Ik sta heel lullig met het bakje ondersteboven in mijn handen, de verf druipt tussen mijn vingers door. Het rollertje ligt twee meter verderop.
“Niet bewegen,” snauwt hij en rent naar de keuken.
Een kwartier lang is hij bezig mij, de trap en de vloer weer schoon te krijgen met een oude handdoek met terpetine.
Ik heb het verkloot en mag niet meer helpen. Om van me af te zijn stuurt Paul me weer op pad, voor schuurbladen dit keer.
Ik ga het eerst proberen bij de gereedschapswinkel om de hoek.
Het loopt tegen vijfen en er staan nog twee klanten voor me. Ongeduldig wacht ik op mijn beurt. Als ze niet de goede maat schuurbladen voor onze vlakschuurmachine hebben zal ik nog snel voor sluitingstijd naar de dichtstbijzijnde Gamma moeten.
Ha. Volgende klant. Ik hoop dat ie opschiet.
De klant, een wat oudere man, begint omstandig iets uit te leggen. De verkoper knikt.
“Hebben we hoor. In vrolijk bruin of stemmig zwart. Wat wilt U?”
De klant peinst en zegt dan aarzelend: “Tja.”
De verkoper zwijgt even en vraagt dan begrijpend: “Thuisfront even bellen?”
De klant denkt nog even hoofdschuddend na en dan licht zijn gezicht op.
“Heeft U ook vrolijk zwart?”
De verkoper veert enthousiast op en zegt : “Ik ga even voor U kijken, meneer.”
Ik sta me te verbijten. Wat een lolbroeken. Schiet eens op, de klok tikt door, ik heb geen tijd voor die flauwe geintjes.
Dan mag ik. Op mijn hoede vanwege de vreemde conversatie die ik net gehoord heb, houd ik vragend mijn voorbeeld omhoog.
“Verkoopt U deze maat schuurbladen?”
Om hem voor te zijn voeg ik er aan toe: “Het liefst in depressief grijs.”
Hij neemt me zwijgend van top tot teen op. Mijn grapje valt niet goed.
“Klittenband,” zegt hij uiteindelijk.
“Klittenband?” herhaal ik stompzinnig.
Hij haalt licht zijn schouders op en sloft weg. Even later komt hij terug met een pak schuurbladen van onbekend merk. Hij legt het met een klap op de toonbank.
“Door klittenband passen deze op iedere vlakschuurmachine.”
Hij kan het niet laten en moet het laatste woord hebben: “Alleen verkrijgbaar in onnozel rood.”