Een kerstlunch in Amerika

19/12/2014

Het is bijna Kerstmis. Als vanzelf ga ik in gedachte terug naar Amerika, waar we altijd een witte Kerst hadden.

Een kerstlunch in Amerika

Mijn Amerikaanse vriendin nodigt me uit voor een vriendinnenkerstlunch.
‘Neem een kerstdecoratie mee,’ schrijft ze in de uitnodiging.
Op de dag van de lunch meld ik mij om half één, met onder mijn arm een rood pakje met strikken en geruite linten. Er zit een houten kerstmannetje in, dat staat te schateren op een paar ski’s.
Ik word met luid gejuich binnengehaald. Iedereen wordt met luid gejuich binnengehaald. Dit gaat een gezellige boel worden.
Mijn pakje mag onder de boom, ik krijg een glas witte wijn en we wachten tot iedereen binnen is. Ik kijk om me heen. Een stuk of zestien vrouwen, allemaal moeders van de andere school, ik ken er geen één. De open haard loeit, hoewel het buiten onkerstig warm is. De temperatuur stijgt tot ongekende hoogte en al gauw lopen de dames met vuurrode konen rond. De gesprekken gaan, uiteraard, over de kinderen. Ik heb thuis ook zo’n stel, dus kwebbel ik links en rechts wat mee.
Dan geeft mijn buurvrouw onverwachts een gil. Ik verslik me in mijn wijn.
“Nu ben ik mijn kerstbroche vergeten,” jammert ze.
Alle aanwezige dames kijken haar een seconde geschrokken aan en schudden dan meewarig hun hoofd. Wat jammer en zonde en dit is nou echt zo’n gelegenheid. Waar gaat dit over? Ik kijk de kamer rond. Er begint me iets te dagen. Nu pas zie ik wat ze allemaal aanhebben. Veel rode vestjes met kerstmannen, dan wel vestjes met kleine kerstmannetjes als knoopjes. Oorbellen in de vorm van sleetjes. Truien met sneeuwpoppen. Broches met engeltjes. Geen twijfel mogelijk, het is Kerstmis.
Ik ben de enige met niks. Er stond ook niet in de uitnodiging dat je een kerstbal in je oor moest hangen.
Er wordt nog wat nagejammerd over de vergeten kerstbroche, maar dan wordt het buffet geopend. En masse springt men op en rent naar de eetkamer. Daar staat een werkelijk heerlijk koud buffet. Prachtig versierd. Kerstservetten in een waaier. Feestbordjes met een goud randje.
Ik zucht. Geen messen, Amerikanen eten voornamelijk met een vork.
Daar gaan we weer. Ik kan niet eten met alleen maar een vork. Ik wil een mes. De moeders laden hun bord vol en vallen aan. Hoe kan je salade eten zonder mes? Ik prik wat en het lukt me een paar blaadjes naar binnen te krijgen. Bij de cherrytomaatjes kom ik in de problemen. Vruchteloos achtervolg ik het tomaatje met mijn vork tot ie van mijn bord schiet .
Dan vraagt mijn vriendin de aandacht. Het is tijd voor het kerstspel. Ze legt de spelregels uit. Iedereen trekt een kaart en diegene met de hoogste kaart mag als eerste een pakje onder de boom vandaan halen. De tweede moeder mag op haar beurt ook een cadeautje pakken of de decoratie van de eerste moeder afpakken, als ze die mooi vindt.
De dames om me heen klappen opgetogen in hun handen. Leuk, leuk, leuk.
Ik trek een twee en ga achteroverleunen.
Dame twee pikt inderdaad de engel in, die dame één net gekregen heeft en dan is het hek van de dam. Er wordt uitgepakt en afgepakt. En sip gekeken en uitgelachen.
Ik ben als één na laatste aan de beurt en krijg twee verrassend mooie glazen kerstballen met gouden lijntjes. Niemand wil mijn ballen. Ze willen kerstmannetjes of sneeuwpoppen.
Na het spel is er koffie met kerstkoekjes. Zelf gebakken natuurlijk.
Als ik om drie uur weer in de auto zit om mijn jongens op te halen van school wijkt de vertederde glimlach niet van mijn gezicht. Amerikaanse moeders in een small rich town.