Obama

14/11/2014

Vier jaar geleden was ik weer eens een weekje terug in Madison om vrienden te bezoeken. In tegenstelling tot nu was president Obama nog mateloos populair.

Obama

Ik ben weer eens een weekje terug in Madison, waar ik jaren gewoond heb. In Madison informeer ik nieuwsgierig wat mijn Amerikaanse vrienden van hun president vinden.
Anne, onze bejaarde overbuurvrouw, upper-middleclass, white en conservative, maakt demonstratief braakgeluiden.
Toos, een Nederlandse die al bijna haar hele leven in Amerika woont, vindt hem helemaal te gek.
Een dag later vind ik op de drempel van mijn hotelkamer een envelop van haar, met daarin een button. Onder zijn glimlachende hoofd staat ‘Obama rocks.’
Even voor de duidelijkheid: Obama is ook mijn held.
Vlak voordat ik weer naar Nederland vertrek zie ik op the New Jersey News Channel dat Obama naar New Jersey komt om de democratische kandidaat voor de verkiezingen van november te steunen. Mijn hart maakt een sprongetje.
Wat??? Hij komt naar Madison??
Obama komt naar Madison!!
Obama komt woensdag naar Madison!!
Kut, dan ga ik net weer weg. Een dag lang overweeg ik mijn vlucht uit te stellen en dan leg ik mij erbij neer dat ik hem net misloop.
Woensdagmorgen rijd ik, voordat ik naar Newark ga, nog eenmaal een rondje door Madison. Hmmm, de president is helaas in geen velden of wegen te zien.
In tegenstelling tot de heenreis krijg ik geen up-grade naar Business Class, het vliegtuig is afgeladen.
Ik sjok gelaten achter een moddervette zwarte meid van zo’n tweehonderd kilo aan, die door haar gigantische reet steeds klem komt te zitten in het gangpad.
Ze blijkt naast mij te zitten. Aan alle kanten hangen haar vetrollen over de leuningen. Haar buik bolt zo enorm op dat het tafeltje niet eens neergeklapt kan worden.
Berustend maak ik me klein in het hoekje van mijn stoel en bereid me voor op een zware terugreis. Als het vliegtuig naar de startbaan taxiet werp ik weemoedig een laatste blik op Amerika.
Dan gaan de motoren uit en meldt de piloot dat we enige vertraging zullen oplopen, omdat het vliegveld afgesloten wordt. Om het effect te verhogen pauzeert hij even en zegt dan triomfantelijk dat president Obama zal landen.
Huh? Obama?!
Ik elleboog de enorme tieten van mijn buurvrouw opzij en tuur uit het raampje. De Air Force One komt laag aanvliegen en taxiet even later recht onder mijn neus langs. Ik zucht. Zo dicht bij hem zal ik nooit meer zijn.
“That’s our president,” zegt mijn pikzwarte buurvrouw apetrots.
“I know,” zeg ik ontroerd.
We kijken elkaar even aan.
Tijdens het eten houd ik, bij gebrek aan tafeltje, behulpzaam haar glas, dan wel haar bord vast. ‘We are sista’s’.