You worry too much

06/02/2015

“Mom, you worry too much,” krijg ik vaak naar mijn hoofd.
Natuurlijk maak ik me zorgen over mijn kinderen. Er gebeurt van alles met ze ‘s nachts, hoewel ik dat meestal pas de volgende dag hoor.
Een greep:
Alexander wordt geschept door een auto en loopt mank.
Steven raakt buiten zijn schuld verzeild in een gevecht met een groep Marokkanen en komt thuis met gescheurde kleren.
Alexander wordt gedwongen zijn fiets af te geven onder bedreiging van een aansteker.
Steven klimt straalbezopen op het dak van de parkeergarage van V&D om van het uitzicht te genieten. En daar even smakelijk over de rand te kotsen.
Toch probeer ik me niet teveel zorgen te maken ’s nachts. Hooguit sluip ik ’s morgens even hun kamer in om te checken of ze niet liggen te stikken in hun eigen kots.
Als Steven het onzalige idee heeft om met drie vrienden van Minneapolis naar Las Vegas te gaan rijden roep ik enthousiast dat zo’n roadtrip een prachtig avontuur is.
Drieduizend kilometer heen en drieduizend terug in een gammel busje? Moet kunnen.
Ik zet hem af bij het station en neem afscheid. Met bibberlip. Hij kijkt me met een half lachje aan en herhaalt nog maar eens: “Mom, you worry too much.”
Hij is nog niet ingecheckt. Gaat hij zelf regelen op Schiphol.
Hij moet overstappen in Chicago, het grootste vliegveld ter wereld. Gaat hij zelf regelen.
En nee, hij gaat niet steeds bellen, want dat is veel te duur.
En oh ja, als Al Qaida zijn vliegtuig opblaast mogen zijn knuffels niet mee in de kist. Te zielig. Dat ik het maar weet.
Ik slik.
“Als er een tulband in een wijde soepjurk en een lange baard naast je komt zitten en er steken electriciteitsdraadjes uit zijn sok dan moet je de stewardess aan haar mouw trekken,” antwoord ik somber.
En daar gaat ie, mijn zoon van achttien.
Zoals altijd hoor ik pas achteraf wat er allemaal misging.
“In de bergen hadden we teveel geremd. Al na een kwartier stonden de remmen in brand en moesten we blussen.” Oh.
“De rest van de trip deden de remmen het dus niet meer zo goed en moesten we steeds pompend remmen.” Waaat?
“We hadden trouwens ook een klapband ’s nachts in de Rocky Mountains.” Jezus!
“Ik ben middenin de nacht aangehouden, omdat ik een stopsign genegeerd had.” Hè?
“Chris was in slaap gevallen achter het stuur en toen reden we de berm in.” Neeeee.
“Tom heeft een nacht in de gevangenis in Las Vegas gezeten, vanwege underage drinking.” Oeps.
Ik zit zijn verhalen met open mond aan te horen.
“Zie je wel,” zegt Steven, “allemaal goed gegaan. You really need to stop worrying so much.”