Spiegels

19/03/2014

Spiegels

Zo nu en dan werp ik gedachteloos een blik in de spiegels in mijn huis. Soms stop ik om wat aan mijn haar te frunniken of met een natte vinger wat doorgelopen mascara te verwijderen. Tot zover niets aan de hand. Ik zie steeds hetzelfde gezicht, veel verandering zit er niet in. Of toch wel? Opeens sta ik voor een spiegel waar ik achteloos inkijk en schrik me een beroerte. Vermoeide lijntjes, ontsierende vlekjes en nog meer oneffenheden. Eén rood oog, alsof ik eenzijdig gehuild heb. En mijn haar is bij nadere bestudering niet meer zo egaal blond, daar moet de kapper weer eens hoognodig met de kwast overheen.
Hoe kan dat nou? Waarom ben ik opeens zo lelijk? Ligt het misschien aan de lichtval van deze specifieke spiegel?
Ik ga mezelf checken in de spiegel boven de schoorsteenmantel. Ja, ziet er goed uit, zo ken ik mezelf weer. De spiegels in de badkamer. Zelfde verhaal.
Ik kan maar één conclusie trekken, er zijn barmhartige en er zijn meedogeloze spiegels. Opeens vraag ik me af welke versie van mijzelf andere mensen zien. Aan mijn man heb ik niets, die roept altijd dat hij me prachtig vindt. Dat zou blinde liefde kunnen zijn, maar misschien moet ik hem maar eens naar de opticien sturen. Hoe kom ik erachter? Ik weet het. Ik ga in het felle licht van de erker staan en maak een selfie. Geschrokken bekijk ik de foto en wis hem weer snel.