CV Ketel

13/03/2015

Paul schreeuwt zo hard dat ik met twee treden tegelijk de trap opdender.
“Wrraaahhhh,” wijst hij en rent de trap naar zolder op.
Ik kijk. Het stortregent in onze slaapkamer. Ontzet blijf ik in de deuropening staan, even niet wetend wat te doen. Emmertje pakken? Paraplu misschien? Honderden liters water stromen door de kieren van het balkenplafond. Het gutst langs de muren en de gordijnen.
Boven mijn hoofd hoor ik Paul heen en weer plonzen. Ik storm ook naar boven.
De zolder staat blank.
Het is niet moeilijk te raden wat de oorzaak is. Die ochtend heeft een verwarmingsmonteur een nieuwe combiketel geïnstalleerd. Hij had zijn hielen nog niet gelicht of de boel ontplofte.
Paul gaat als een bezetene dweilen en ik fluit de installateur terug.
De man bestudeert de ketel.
“Ketel is droog hoor,” zegt ie schouderophalend.
Hij knikt naar mijn wasmachine die naast de ketel staat.
“Ik denk dat uw machine gelekt heeft.”
Ik staar hem vol ongeloof aan.
“WAT?”
Hij bukt en voelt aan het afsluitdopje van de afvoerslag. Vochtig, volgens hem.
Om te bewijzen dat ie uit zijn nek lult, zet ik zet mijn wasmachine op spoelen. Geen druppel.
Paul staat intussen naar de ketel te kijken.
“De druk moet toch onder de 2 bar blijven?” informeert hij, “hij staat nu op 3,2. Nadat al het water uit het systeem is gelopen. Is dat niet een beetje hoog?”
De monteur ziet intussen een beetje pips om de neus en vraagt of we even naar beneden willen gaan om de thermostaat iets hoger te zetten.
Psssssst. Als we een etage lager zijn horen we hoe hij geniepig de boel ontlucht.
Ik ga de klantenservice van de Nefit bellen en zij leggen mij in blokletters uit wat er misgegaan is.
Iets met het expansievat dat tegelijkertijd vervangen had moeten worden en een kapot membraam. Door een te hoog oplopende druk raakt de ketel overstuur en loost water. Veel water. In mijn bed.
Uren zijn we aan het dweilen, deppen en aan het bellen met verzekeringsmaatschappijen en schade-experts.
Het hele huis is behangen met natte handdoeken. Het dekbed hangt over de trap. De drijfnatte kussens liggen in een hoek.
Doodmoe ben ik ’s avonds van het letterlijke en figuurlijke gezeik.
Vertwijfeld sta ik op de drempel van mijn slaapkamer. Waar gaan we slapen?
De volgende morgen staat de monteur weer op de stoep, nu in gezelschap van zijn baas, een boom van een kerel van  minstens twee meter lang.
Oh kijk eens, hij heeft een bos bloemen in zijn hand. Hebben we te maken met een wapenstilstand? Zou hij dan toch toegeven dat het hun schuld is?
Ik laat de baas het slagveld in onze slaapkamer zien. Hoofdschuddend kijkt hij van de druipende  muren naar ons doorweekte bed en knielt dan. Hij drukt zijn vingers op het drijfnatte tapijt en ruikt dan aan zijn hand.
“Waspoeder,” zegt hij, “ik denk toch dat het uw wasmachine geweest is.”

.