Dode Zee

20/03/2015

Tijdens onze jaarlijkse ren-rond-in-je–blote-kont-dag in de Thermen waag ik me weer eens aan een gezichtsbehandeling.
Dit keer staat er een frisse dame met blonde paardenstaart op me te wachten. Hetzelfde verhaal als altijd. Graag mijn armen boven de handdoeken en de stoelverwarming uit. Even overweeg ik de grap van Martin Morero te herhalen, die van de stoelverwarming en de gestoofde pruim, maar ik houd me in. De dame ziet er zo keurig uit.
Reiniging. Berkenhout. Ik weet meteen dat er weer een hoop slap gelul aankomt.
“U krijgt een masker, gemaakt van de klei van de Dode Zee. In de Dode Zee vinden de hele dag kleine aardbevinkjes plaats, daardoor gaan de bodemdeeltjes zweven en langs elkaar schuren, waardoor er hele fijne korreltjes ontstaan.”
Oh.
Ze plamuurt mijn gezicht dicht. Helaas ook mijn mondhoek, waardoor er een beetje Dode Zee mijn mond inloopt. Ik proef een vieze smaak.
Ze verdwijnt uit zicht. Ik hoor steeds water lopen en doeken uitwringen. Is ze nu achter me bezig de keukenkastjes uit te soppen? Ik voel iets knarsen tussen mijn tanden. Misschien de Cif uit haar emmertje met sop? Kunnen natuurlijk ook de fijne deeltjes uit de Dode Zee zijn.
“Het masker moet even intrekken. In de tussentijd kunt u kiezen voor een hand- of een voetmassage.”
Als ik kies voor een voetmassage juicht ze: “Oh, mijn specialiteit.”
Ze slaat de handdoek terug en bestudeert langdurig mijn voeten. Ik werp een korte blik op haar. Is er iets te zien? Heb ik een teennagel overgeslagen bij het lakken?
“Mijn broer is twee meter lang en heeft schoenmaat 48,” kwebbelt ze verder, “toen hij in China was heeft hij zijn voeten laten masseren door zo’n oud Chinees vrouwtje. Ze werd helemaal hysterisch toen ze zag hoeveel voet ze moest masseren.”
Ze plant haar duim in de holte van mijn voet. Ik onderdruk een lachkriebel, bang als ik ben dat de klei barst. Ik heb maat 37, naar haar familiemaatstaven minivoetjes. Ze houdt het dan ook gauw voor gezien en vertrekt weer naar het hoofdeinde om de klei van mijn gezicht te schrapen.
Tijd voor een ampul olie om de vochtbalans te herstellen.
“Wilt U wattenschijfjes op uw ogen terwijl de olie intrekt?”
Ik schud nee.
“Ik wil naar het systeemplafond kijken.”
Ik weet ook niet waarom ik dit zeg. Waarschijnlijk balorig vanwege de onzin die zij uitkraamt. Haar wenkbrauwen gaan verbaasd omhoog. Oh nee, omlaag. Nou ja, ze hangt ondersteboven boven me.
Terwijl de olie intrekt gaat ze rustig verder met de keukenkastjes.
En dan opeens knalt ze onverwachts de stoel in de zitstand, waardoor ik bijna richting systeemplafond gelanceerd word.
De behandeling afgelopen.
“Lekker elastisch hè, de huid.”
Om haar een plezier te doen trek ik gehoorzaam wat gekke bekken en trek mijn badjas weer aan.
“Oh,” zegt ze, “wacht even, er zit nog klei in uw neusgaten.”
Hardhandig verwijdert ze met de punt van een handdoek de restanten van de zeebodem uit mijn neus.
Ik verlaat de afdeling ‘schoonheidsbehandelingen’ en loop de eerste de beste sauna in, waar ik met mijn opgepepte teint weer ga zitten uitdrogen.
Was natuurlijk weer weggegooid geld.