Lachen naar de jury

08/05/2015

“Doe ik echt niet hoor, met zo’n nummer op mijn rug.”
“Dat nummer komt op míjn rug,” Danny, mijn dansleraar achtervolgt me al weken met de vraag of ik mee wil doen aan een danswedstrijd in New York.
“No way,” poeier ik hem af.
Hij geeft niet op en dan komt het moment dat ik zijn gezeur zat ben en roep: “OK DAN.”
Hij reageert idioot opgetogen. Hij pakt me op en zwiert me in het rond. In het voorbijgaan vang ik de meewarige blik van Kevin op, mijn andere dansleraar. Ja, ik weet het, zo’n wedstrijd is natuurlijk niets voor mij.
Ter plekke beslist Danny dat ik drie dansen met hem en drie dansen met Kevin moet doen.
“Tango met mij,” zegt hij resoluut.
Tango? Ik heb nog nooit van mijn leven een tango gedanst. Vier weken heb ik de tijd om het te leren. Bijna dagelijks ben ik in de dansstudio om te oefenen. De patronen zijn zo ingewikkeld dat Danny af en toe op zijn hurken moet om mijn benen weer uit de knoop te halen.
Thuis loop ik al tangoënd te stofzuigen en de vaatwasser te legen.
Een maand later is het zover. Op een kille zondag in november meld ik mij aan het eind van de ochtend in het Hilton in New York. In mijn rolkoffertje twee outfits: een lange jurk met wijde rok voor de Ballroomdansen en een kort zwart glitterjurkje voor de Latin dansen.
Ik word opgevangen door medewerkers van de dansstudio die me wijzen waar ik me moet omkleden.
Verloren sta ik op de drempel van een enorme omkleedruimte en heb zin heel hard te gillen. Tientallen bloedmooie meiden zijn in verschillende stadia van ontkleding. Onder de sexy jurkjes voor de Latindansen dragen ze alleen een string.
Schuchter ga ik me in een hoekje omkleden. Mijn ondergoed houd ik aan.
“Kijk niet zo boos,” zegt Danny als we aan de rand van de dansvloer op onze beurt staan te wachten.
Ik ben niet boos, wel bloedzenuwachtig. Wat een waanzinnige dansvloer. En waarom zitten er honderden mensen aan ronde tafels te kijken? Zeskoppige jury vooraan! Wat doe ik hier in godsnaam?
“Als je niet glimlacht kost dat je punten.”
Flikker op met je punten, er is valt hier niets te lachen.
We moeten. Een foxtrot.
Om me heen wervelen de oogverblindende avondjurken.
“Smile,” fluistert Danny in mijn oor.
Ik werp een nerveuze glimlach naar het dichtstbijzijnde jurylid. Hij kijkt streng.
Na een paar minuten is de eerste marteling voorbij. Nog vijf dansen.
De wals met Kevin gaat beter. Hij zanikt niet over mijn glimlach, samen kijken we lekker boos.
“Als je niet lacht, sla ik je,” waarschuwt Danny als ik met hem klaarsta voor de volgende dans.
Hij leidt me naar het midden van de dansvloer.
Slik, de Tango. De muziek begint. Ik stap met mijn verkeerde voet naar achteren en ben meteen van de leg.
Danny lost het galant op en dan dansen we recht voor de jury langs.
‘Smile’, mimet hij.
Ik kan het niet. Ik kan alleen maar lachen als ik iets leuk vind. Tango dansen voor een jury vind ik niet leuk.
En dan laat Danny mijn hand los en slaat me hard op mijn reet. Ik kijk verschrikt om me heen om te zien of iemand het gezien heeft, maar hij heeft het op een strategische plek gedaan, buiten het zicht van de jury.
Ik hoor hem zuchten.
“Listen,” fluistert hij weer in mijn oor en daarna volgt een bijzonder platte mop.
En dan krijg ik de slappe lach. Ik kom niet meer bij daar midden op de dansvloer en pies zowat in mijn onderbroek van het lachen. Meevallertje dat ik geen string aanheb.
Vanuit mijn ooghoeken zie ik de zes juryleden druk schrijven.
Ik zal nooit weten wat ze opgeschreven hebben, maar aan het eind van de avond blijk ik zes keer de eerste prijs gewonnen te hebben in de categorie ‘newcomers’.