Kabeltje

21/02/2014

We verhuizen in de maand augustus naar Amerika. Augustus aan de oostkust van Amerika: het is er heel warm en heel vochtig. Ik moet even wennen aan dit klimaat, ik loop de hele dag met een natte bovenlip en ben blij dat de huizen airconditioning hebben. De eerste weken wonen we in een tijdelijk appartement.
Na een paar dagen rijden we naar Madison om ons nieuwe huis te bekijken. Ik ga van kamer naar kamer en loop dan de enorme tuin in. Achterin de tuin begint een heuvel met hoge bomen, ook nog onderdeel van onze tuin. Ik klim een stukje de heuvel op en draai me dan om. Mijn ogen dwalen over het enorme huis en de tuin en ik weet het meteen: hier ga ik heel gelukkig worden.

Lees verder over die eerste weken in Madison:

Kabeltje,

Na een week dozen uitpakken en inruimen ziet ons nieuwe huis er zowaar bewoonbaar uit. Tijd voor een avondje voor de buis.

In de supermarkt heb ik een televisiegids gekocht die ik vol verwachting opensla. Na lang bladeren vind ik de goeie dag en dan houdt mijn vernuft op. Ingewikkelde schema’s. Ik snap er niet veel van. Ik snap er eigenlijk niets van. Ik zucht. Er moet een logica inzitten. Amerikanen begrijpen het, dus waarom ik niet. TV maar aan dan. Voor me liggen drie afstandsbedieningen. Een voor de tv, een voor de video en ik heb geen flauw idee waar de derde voor is. Ik probeer de eerste en kijk eens aan. Amerikaanse televisie. Een talkshow. Uiteraard. Ik nestel me in de hoek van de bank en luister. Valt niet mee zeg, de helft ontgaat me. Even wat harder maar. Van de eerste afstandsbediening doet de volumeknop het niet. Tweede ook niet. Ah, bij de mysterieuze derde wel. Na een tijd het gewauwel aangehoord te hebben, besluit ik te gaan zappen. Volgens de gids moet ik 70 zenders hebben, dus keuze genoeg. Na wat gehannes met de afstandbedieningen zap ik naar de volgende zender. Talkshow. Zap. Talkshow. Zap. Sneeuw. Zap. Talkshow. Zap. Ah, cartoonnetwerk. Zap. Sneeuw. De andere 64 zenders sneeuwen. Chagrijnig bestudeer ik een tijdje de drie afstandsbedieningen en begin dan nijdig op allerlei willekeurige knopjes te drukken. 70 keer sneeuw. Na een uur proberen heb ik mijn vijf zenders weer terug en geef het op.

“Je moet de kabeltelevisie even bellen voor een cablebox,” raadt een behulpzame moeder op school me aan als ze mijn gemopper hoort. Cablebox?
Telefoongids. Er is er maar één en ik bel op. Of er even iemand langs kan komen om een cablebox voor ons te installeren, vraag ik stoer. Ik heb geen idee waar ik het over heb, maar het meisje aan de telefoon gelukkig wel.

De volgende dag, drie uur later dan afgesproken, komt er een busje van de kabeltelevisie aanrijden. Met zo’n houding van ‘dit piepen we even’ stampt de monteur mijn huis in en vraagt waar de televisie staat. Hij haalt een zwart apparaat uit een doos, iets kleiner en vierkanter dan de videorecorder, en zet het onder de tv. Dan kijkt hij zoekend rond. Op mijn vraag of hij iets zoekt, bromt hij: “de kabel.”
Ik kijk ook rond. Hij gaat buiten kijken, dan in de basement.
“U heeft geen kabel”, constateert hij dan.
We zwijgen.
“Kan ik er een van U krijgen dan?” vraag ik onzinnig.
Dat kan. Hij gaat weer buiten kijken, tuurt naar een enorme antenne die op het dak staat en verdwijnt daarna weer in de basement. Ik volg hem als een schaduw.
“We moeten even een kabeltje trekken,” stelt ie dan opgewekt voor.
Ja, klinkt logisch. Als je geen kabel heb moet je er één trekken.

De monteur gaat gereedschap, en waarschijnlijk een kabel, uit zijn busje halen en ik ga op hem zitten wachten op de bank. Dan hoor ik dreunende herrie buiten. Ik struikel de keukendeur uit en zie dat de monteur een enorme boormachine op de achtergevel zet. Met zwaaiende armen ren ik naar hem toe en hij doet zijn machine uit. Op mijn ontstelde vraag wat hij aan doen is, antwoordt hij verbaasd: “gaatje boren.”
Hij kijkt me meewarig aan.
“Voor de kabel,” voegt hij er behoedzaam aan toe.
Ik word zenuwachtig. Ik woon hier net een week en ik denk niet dat de huiseigenaar het op prijs stelt als we gaten gaan boren in zijn gevel.
“Moet dat?” piep ik.
“Kan ook beneden,” antwoordt de monteur op zo’n toon van ‘wat het vrouwtje wil hoor, het is jouw huis’.
We dalen af in de basement. De kabelman wijst op een verre, donkere hoek achter de verwarmingsketel. Daar dan? Een gat daar zal niemand zien, besluit ik en knik. Hij brengt zijn boormachine in de aanslag en zet ‘m aan. Ik vlucht naar boven. Even later komt hij ook naar boven en loopt naar de televisiekamer. Hij schuift de tv opzij en zet zijn boormachine op de plint achter de tv. Ik doe mijn mond open en meteen weer dicht als ik zijn onheilspellende blik ontmoet.

Dan hebben we twee gaatjes. Hij begint een rol dikke grijze kabel uit te rollen, steekt het uiteinde in het gat en duwt. Of ik even helpen wil. Hij gaat in de basement tegen het plafond hangen en ik zit geknield achter de tv met de rol kabel in mijn hand. De rol rolt af en ik duw eindeloze stukken kabel in de plint. Af en toe hoor ik de monteur wat schreeuwen, maar ik versta er niets van. Ik ga beneden vragen wat hij wil. En zie nog net hoe hij het uiteinde door de vloer heen trekt. Hij kijkt me vernietigend aan, rolt de kabel op, gaat terug naar mijn plint en propt het begin weer door het gat.
“Uiteinde niet laten glippen,” blaft ie. Oh, dat riep hij steeds.
Ik voel aan de snelheid waarmee de kabel in de plint verdwijnt dat hij meerukt. Het uiteinde.
“Stop!” krijs ik.
Hij heeft het gehoord en komt tevreden naar boven.
“We have a cable,” zingt ie en bevestigt een stekkertje aan het uiteinde.
Neuriënd draait hij de tv een slag en en pakt zijn stekkertje. En tijd lang zweeft zijn hand doelloos in de lucht. Dan zakt zijn hand weer.
“Waar heeft U deze tv gekocht?” vraagt hij verbaasd.
Ik leg uit dat het een bijzondere tv is, omdat ie op een Europese en een Amerikaanse stand kan. Hij zucht. Of ik de gebruiksaanwijzing heb. Ik knik aarzelend. Jawel, ergens.

In het half uur dat ik het huis doorspit zit hij mismoedig naar de achterkant van onze tv te staren. Daarna gaat hij eindeloos in de gebruiksaanwijzing zitten bladeren. Een uur later roept hij me echter triomfantelijk. In zijn hand heeft hij de drie afstandsbedieningen.
“De tv, de video en de cablebox,” legt hij geduldig uit.
Tot zo ver snap ik het. Dan begint ie een niet te volgen betoog, over rare tv’s en moeilijke oplossingen, maar als ik nou met deze afstandsbediening dat doe, dan kan ik met die dat doen. Ik begrijp er helemaal niets van maar knik intelligent. Na drie uur wil ik hem mijn huis uit hebben.

‘s Avonds zit ik op de bank met de drie afstandsbedieningen en de televisiegids. Het is kwart voor negen. Om negen uur begint een film die ik graag wil zien. Mijn ogen gaan van de gids naar de afstandsbedieningen. Ik heb vijftien minuten.