Sleepover

23/05/2014

Deze is speciaal voor mijn jongste, vanwege alle keren dat we de slappe lach hadden door al die lijpe knuffels die bij hem in bed liggen. Ieder dier heeft een ander karakter en een eigen stemmetje. Deze column gaat over Grizzly, het chagrijnige ijsbeertje, ooit in Zweden gekocht en een nog kleiner beertje: Geraldo, de drugsdealer

Sleepover

Het is ruim na twaalven en ik kan weer eens niet slapen. Ik vecht met mijn dekbed, stomp mijn kussen in allerlei vormen en weet na een uur woelen: dit wordt wakker liggen. Ik wil op tijd gaan slapen want ik moet de volgende dag voor mijn doen vroeg op. Om half acht hangen er weer een aantal dolle Polen aan mijn dakgoot om verstopte regenpijpen te vervangen en de afwatering van de balkons te verbeteren. En voordat ze steigers en ladders tegen mijn gevel aanzetten moet ik mijn auto in veiligheid zien te brengen.
Paul zit voor zijn werk twee dagen in Venetië, maar ik lig niet alleen in bed. Ik kijk opzij. Naast me ligt Grizz, het kleine boosaardige beertje van Steven. Hij legt hem af en toe bij ons in bed met de mededeling dat Grizz een sleepover wil.
Paul moet altijd zuchten als Grizz tussen ons in ligt, omdat hij weet dat ik op een gegeven moment Grizz in zijn oor laat fluisteren. Of op zijn rug laat dansen. Of gewoon op zijn hoofd zet. Tja, je moet toch wat ’s nachts als aan slaaploosheid lijdt.
“Ik kan niet slapen,” klaag ik.
“Ik ook niet,” antwoordt Grizz.
Steven is zowaar al naar bed. Hij voelt zich niet zo lekker en moet de volgende morgen al om negen uur in Amsterdam zijn. Het is stil in huis. Alexander werkt die avond laat via Asa uitzendbureau. Hij moet de Bijenkorf in gele vuilniszakken verpakken voor de drie dwaze dagen.
Grizz en ik liggen een tijdje zwijgend naar het plafond te staren.
“Zal ik een foto van je maken,” stel ik voor.
Grizz gaat op het kussen van Paul liggen en trekt het dekbed tot aan zijn neus op.
“Ja, hij kan,” roept hij.
Ik neem de foto met mijn telefoon en laat hem aan Grizz zien.
Hij is opgetogen en pakt de telefoon uit mijn hand om de foto naar Steven te whatsappen.
“I stay with Mom. Goodnight,” schrijft hij erbij.
Samen gaan we liggen wachten op antwoord. Binnen een paar seconden licht het scherm van mijn telefoon op.
“Hahaha. Goodnight Grizz,” schrijft Steven vanuit zijn bed.
Als antwoord stuurt Grizz een ballonnetje met daarin: zzz.
Steven stuurt een slapende smiley.
Het is intussen kwart voor één en ik ben nog steeds zo wakker als een konijn. Grizz maakt evenmin aanstalten te gaan slapen. Hij ligt te kloten met mijn telefoon.
“Hi hi, why did the chicken cross the road?” vraagt Grizz.
De telefoon licht op in de donkere kamer.
“To get to the other side,” antwoordt Steven om daar aan toe te voegen: “ga slapen Grizz!”
“Ok.”
Tien lange minuten proberen Grizz en ik de slaap te vatten. Ik sluit mijn ogen en probeer te ontspannen.
“It’s boring, Mom’s sleeping,” whatsapt Grizz weer.
“Wanna come here?”
“No.”
“Ask Geraldo to bring some cocaine.”
Ik doe mijn ogen open en kijk Grizzly hoofdschuddend aan. Geraldo is een beertje half de grootte van Grizz en woont ook in Steven zijn bed. Hij is de drugshandelaar in huis. In al die jaren hebben we nog nooit een zinnig gesprek met hem kunnen voeren, omdat hij meestal high onder het matras ligt.
Het duurt steeds langer voordat we antwoord krijgen, maar uiteindelijk licht de display van mijn telefoon weer op.
“Nee Grizz, niet vanavond. Ga slapen anders wordt Mom boos.”
“Oh. Ok. Goodnight”
“Goodnight.”
Ik weet dat Steven ziek is en moet slapen dus pak ik de telefoon van Grizzly af.
De volgende morgen schrik ik me een beroerte als mijn wekker om half acht gaat. Veel slaap heb ik niet gehad. Ik werp even een blik op Grizz die nog steeds op het kussen van Paul ligt en stap uit bed. Gapend sta ik onder de douche en vervloek werklui die voor dag en dauw op de stoep staan en Polen in het bijzonder.
Om kwart voor acht zitten Steven en ik met bleke gezichten van vermoeidheid tegenover elkaar aan tafel. Hij met een kopje thee met honing tegen de keelpijn en ik met een kop koffie om wakker te worden.
“Was het leuk met Grizz?” vraagt hij.
Ik knik.
“Hij slaapt nog,” zeg ik.
Hij wel.
De Polen zijn in geen velden of wegen te bekennen. Om half tien komen er twee de tuin insluipen om geniepig een ladder weg te halen. Ik storm naar buiten en weet ze nog net op tijd te tackelen. Met veel handen-en voetenwerk weten ze me duidelijk te maken dat ze niet komen, omdat het regent.
Ik kijk naar de halve regenpijpen die nog los aan de zijkant van het huis bungelen en haal gelaten mijn schouders op.
Nu ik geen Polen in de gaten hoef te houden heb ik opeens tijd over. Ik ga het bed van Steven verschonen. Uit alle hoeken en gaten haal ik knuffels te voorschijn en inderdaad ligt onder het matras een klein beertje met een wezenloze blik in zijn ogen. Ik pak hem op en leg hem op de stoel bij de rest van de dierentuin.
“Dat is Geraldo. Stoned als een garnaal,” hoor ik achter me iemand mompelen.
Ik kijk om. Grizz staat op de drempel, de sleepover is voorbij.