Het bal

24/04/2015

Na weken oefenen beheers ik de basisstappen van de Foxtrot, de Wals, de Cha cha en de Rumba. Ik ga naar een heus bal! Ik heb er zin in….. jaaaaa voetjes van de vloer

Het is zover. Het bal. Ik doe mijn nieuwe laksandalen aan en slof een paar keer de oprijlaan op en neer om de onderkant wat minder glad te maken. Ik ben al niet van het handigste soort en wil zeker niet onderuit gaan op een glanzende dansvloer.
Tegen vijfen ga ik douchen en me aankleden. Zwarte lange rok met spannende split om goed te kunnen swingen en een zilver topje.
Mijn jongens willen het topje na het bal graag hebben om riddertje mee te kunnen spelen. Het geval is lager uitgesneden dan ik dacht en ik moet steeds hijsen om het randje van mijn bh uit zicht te houden.
Maar dan ben ik er klaar voor en glitter en glans van top tot teen.
We zoeven weg in de limo en komen na drie verschillende verkeersopstoppingen in Princeton aan. Onze chauffeur stopt voor de monumentale entree van het hotel en een portier schiet toe. Vol verwachting gaan we naar binnen, Paul loopt, ik schrijd.
Binnen worden we opgevangen door drie plaatselijke schonen die ons met een hartveroverende glimlach welkom heten.
Als we onverwachts neus aan neus met wat collega’s van Paul staan trek ik mijn gezicht in de juiste plooi. Ik word links en rechts voorgesteld, vergeet onmiddellijk de namen weer en converseer wat om me heen. Met een schuin oog hou ik mijn riddertopje in de gaten, dat onder het niveau van mijn bh dreigt te zakken.
Dan zwaaien twee enorme deuren open en mogen we de prachtige balzaal in.
Glimmende dansvloer. Een bigband. Rond de dansvloer grote ronde tafels. Als we aan tafel gaan denk ik even aan mijn foxtrotpasjes.
We gaan zitten en schreeuwen wat beleefheden, want de muziek speelt loeihard.
Niemand danst.
Er wordt een bord met groen struikgewas voor me neergezet. Exquise salade? Ik prop wat naar binnen en moet opletten, want mijn tafelheer begint een gezellig tafelgesprek. De helft ontgaat me en ik heb het vervelende gevoel dat ik ja knik als ik nee had moeten zeggen. Af en toe kijkt hij me verbaasd aan, zich duidelijk afvragend of ik wel goed snik ben.
De dansvloer blijft leeg en uit nijd daarover speelt het orkest steeds luider. Het harmonieuze repertoire van Sinatra en Ella heeft intussen plaatsgemaakt voor luidruchtige rock-’n-roll, maar dat verleidt evenmin iemand tot een huppeltje.
Dan buigt mijn tafelheer zich weer naar mij toe en roept wat. Ik vang het woord dansen op en schrik. Maar mijn buurman vraagt me niet te dans. Hij wil helemaal niet dansen, wel erover praten. Hij toetert in mijn oor dat hij sinds kort op dansles zit en het zo leuk vindt. Hé toevallig ik ook. Kijk, dat is nog eens een leuk gespreksonderwerp.
Intussen heeft zich een zangeres bij het orkest gevoegd die haar longen uit haar lijf gaat staan schreeuwen en ieder gesprek is daarna onmogelijk.
Het hoofdgerecht. Na wat zoeken vind ik achter een blaadje sla een biefstukje en een stukje zalm. Ik heb net twee happen op als de muziek stilvalt en iemand het podium beklimt. Even hoop ik dat hij de gasten oproept vooral te gaan swingen, maar hij begint een veiling. De obers maken geniepig gebruik van het moment om onze borden weg te grissen.
De veiling duurt eindeloos.
Als de goeie man eindelijk oprot, ga ik rechtopzitten. Nu dan. Dit is het moment. Geen veiling, geen eten.
Ik vang de blik op van mijn danslessende buurman. Hij kijkt van mij naar de lege dansvloer.
Ik volg zijn blik.
De zangeres boogiewoogiet erop los. Dit is een swing, daar ken ik de eerste vier passen van.
Ik kijk om me heen. Er zitten minstens zeshonderd mensen te kijken.
Nee. Laat maar.