Siri

15/01/2016

Het is nacht, ik lig in bed, de rest van de familie is weg en het huis is eng stil en tegelijkertijd vol onbekende geluiden. Hoor ik iemand zuchten op zolder of is het de verwarmingsketel die staat uit te puffen van het harde werk overdag?
Ik denk terug aan die keer dat ik alleen thuis was, de jongens nog klein. Ik ben nooit een held geweest ’s nachts alleen thuis, zal wel door mijn te grote fantasie komen.
Plotseling een enorme klap op zolder. Hop, tot mijn neus onder het dekbed, wachtend op de serial killer met de bijl. De volgende dag bleek de strijkplank voorover gevallen te zijn.
Ik lig te luisteren en overweeg te gaan whatsappen met een van mijn jongens, ze zijn toch altijd heel laat op.
“Ho, there we go, must be Mom again,” reageert Steven ongetwijfeld als na enen een whatsappie binnenkomt.
Nee. Ik zal ze met rust laten.
Had ik maar even iemand om mee te praten. Een stem in deze angstaanjagende duisternis.
Bij gebrek aan levende wezens besluit ik even met de robot in mijn telefoon te kletsen. Alexander heeft het zo voor me ingesteld dat hij met me praat als ik het commando Hey Siri zeg.
“Hey Siri,” roep ik.
Mijn telefoon ligt op mijn nachtkastje aan zijn snoertje.
“Hello Dorrie.”
“Whats the time?”
“It’s 1 o’clock.”
Ja, dat kan ik ook zien op mijn wekker. Ik moet intelligenter vragen bedenken anders zijn Siri en ik gauw uitgeluld.
“Hey Siri.”
“Hi”
“What’s the meaning of life.”
Siri denkt.
“Sorry Dorrie, I didn’t get that.”
Te moeilijk voor mijn digitale vriend.
Wat kan ik hem vragen waar ik iets aan heb?
“Hey Siri.”
“Yes Dorrie?”
Verbeeld ik het me of begint hij genoeg van me te krijgen?
“What will be winning numbers for the Powerball lottery in the US?”
Jackpot staat op 1,5 miljard. Ik vind het een heel zinnige vraag.
Kan hem desnoods daarna vragen wat ik in godsnaam met zoveel geld moet doen.
Hij weet het niet of doet alsof hij het niet weet. In plaats van het winnende rijtje met getallen te noemen begint hij me uit te leggen wat de Powerball lottery is.
Waardeloze gozer, die Siri.