Dansleraren

1/05/2015

Je begint met een proefles en voordat je het weet sta je drie keer per week in een dansstudio

Goedgehumeurd loop ik de danstudio in. Ik zit al zes maanden op les, maar ben nog steeds een hopeloze beginner. Mijn dansleraar Danny laat niet blijken dat het een opgave voor hem is om met zo’n onhandige kluns als ik te dansen. Integendeel. Een kus en een hug als ik kom. En dat ik zo lekker ruik en of ik misschien afgevallen ben. Nou nee slijmbal, maar het is wel leuk dat je dat zegt.
Oogcontact met Danny en dan schuift opeens dansleraar Kevin in beeld. Mijn glimlach bevriest op mijn gezicht en ik ga gauw zitten om mijn dansschoenen aan te doen. Ik friemel aan de stugge bandjes en kijk dan vol verwachting op als Danny voor me staat. Ik deins. Het is Kevin.
“You’re with me today,” grijnst hij en steekt zijn hand naar me uit.
Ik negeer zijn hand.
“Waarom dans ik met jou?” informeer ik humeurig.
Kevin kijkt me stralend aan en zegt dat Danny met zijn vrouw oefent!
Wat? En ik dan?
Ik heb er meteen flink de pest in. Absoluut niet uit het veld geslagen door mijn hartelijke reactie pakt Kevin mijn hand en leidt me naar het midden van de dansvloer. Ik kijk hem onderzoekend aan. Lang, dun, slungelig. Lichtblauwe ogen, kaalgeschoren hoofd met een zweem van rode stoppeltjes.
We foxtrotten. Lusteloos volg ik hem terwijl ik door het raampje van de deur naar de kleine danszaal zie hoe Danny zijn vrouw in de lucht gooit. Ik zucht. In plaats van in de koffiekleurige armen van Danny lig ik in de sproetige staken van Kevin.
Kevin heeft een niet stuk te krijgen humeur en kletst aan een stuk door. Over voetbal. Over het Nederlands Elftal. Over het WK.
Ik reageer nauwelijks op zijn voetbalgekwek. Heeft Danny zeker tegen hem gezegd: praat maar over voetbal, vindt ze leuk.
“Je hebt goed je huiswerk gedaan,” mompel ik.
Kevin stopt abrupt en kijkt me met grote ogen aan. Ik maak ook een noodstop en kijk neutraal terug.
Nee, dat zag ik niet goed. Hij was een enorme voetbalfan.
Ik haal mijn schouders op. Zal wel. Een voetbalkenner in Amerika, die was ik nog niet tegengekomen.
We dansen verder en Kevin gaat het bewijzen. Tijdens de boxstep heeft hij het over de halve EK finale tegen Duitsland in 1988. Tijdens de left turn babbelt ie over het spuugincident tussen Rijkaard en Völler en tijdens de promenade step begint hij over de rivaliteit tussen Ajax en Feijenoord.
Hij weet er inderdaad veel vanaf. Ik bekijk hem met meer interesse. Om hem uit te testen stel ik een paar listige vragen. We hebben het over de broertjes de Boer, van Gaal en de verloren WK finales van 1974 en 1978.
Hij weet alles! Mijn goede humeur is terug. Ik heb dansles van de enige Amerikaan die verstand heeft van voetbal. Het ijs is gebroken en we beginnen te zwieren en zwaaien op een Engelse wals.
De Swing. Na veel gooi- en smijtwerk staan we even uit te hijgen en heeft hij een nieuw gespeksonderwerp. Literatuur. Terwijl hij over boeken praat, begint hij wat lichaamsdelen van mij te buigen. Met een hand onder mijn kin dwingt hij me schuin omhoog te kijken. Dan plant hij zijn handen in mijn zij, iets onder mijn armen, en buigt me naar achter.
Au, hou daar mee op.
“Rechterop,” zegt ie streng en knikt richting mijn bloesje, “put those baby’s on the silver platter.”
Ik grinnik. Wat een onamerikaanse opmerking. Amerikaanse mannen durven nauwelijks naar je te glimlachen, laat staan je aan te raken, bang als ze zijn aangeklaagd te worden voor ‘sexual harassment’.
Kevin zit daar niet mee. Hij buigt mijn bovenlichaam naar achteren. Mijn kin krijgt een tikkie omhoog. Zijn handen glijden langs mijn bovenbenen om te zorgen dat mijn heupen in de goeie beginstand staan. Een laatste duwtje in mijn buik.
Vanuit mijn ooghoeken zie ik het resultaat in de spiegel. Hmmm, sierlijk.
Kevin is tevreden. We dansen.
“Baby’s,” zegt ie af en toe waarschuwend, als ik weer in mijn gebruikelijke slofferige houding zak.
Dan drentelt Danny de balzaal weer in. Ah, Danny. Ik was hem zowaar even vergeten.
“Gebroken hart omdat je niet met mij wilde dansen,” zeg ik schertsend tegen hem.
Hij lacht en zegt goedkeurend: “Good girl.”
Ik ruk me los van zijn glimlach en vestig mijn aandacht weer op Kevin.
“Wim Kieft, 1-0 in de laatste minuut tegen Ierland,” zegt ie.
Ik ben om.