Kutballen en basilicum

05/09/2014

We blijven nog even in Zweden. Na een paar weken in een tijdelijk appartement in het centrum van Stockholm gewoond te hebben, verhuizen we naar ons huis op Lidingo, een eiland behorend bij Stockholm. Het is januari, zo’n beetje de koudste maand van het jaar.

Kutballen en basilicum

Na een week gun ik mezelf eindelijk de tijd om eens rustig rond te neuzen in het winkelcentrum van Lidingö, het eiland in Stockholm waar we wonen. Hemelsbreed liggen de winkels hooguit een halve kilometer verderop, maar te voet of desnoods met de fiets erheen is geen optie. Sneeuw.
De wegen zelf worden een paar maal per dag netjes geveegd, waardoor aan weerszijden, door de enorme hoeveelheid die er iedere dag valt, hoge witte muren verrijzen.
Al gauw herkennen we het geluid van de sneeuwschuiver van de gemeente die vier maal per dag langs stampt.
“The snow ploughman,” roepen jongens en dan stormen we gevieren naar buiten gewapend met schoppen en schuivers om te voorkomen dat we door de muur van ijs niet meer weg kunnen rijden.
Goed, op naar het windelcentrum.
Ik kleed me aan alsof ik op poolexpeditie ga en werp een blik vanuit de woonkamer naar buiten. Ik schat de hoogte van de rand sneeuw achter mijn auto en besluit dat ik daar met een flinke dot gas wel overheen kom, zonder de auto total loss te rijden tegen het muurtje van de overbuurvrouw.
Ik vertrek. Vanwege de glibberige sneeuw sukkel ik onze straat uit die aan het eind met een bocht naar rechts vrij steil de diepte induikt. Uit voorzorg haal ik mijn voet van het gaspedaal en rem zachtjes bij. Ik rem nog meer, maar de auto glijdt steeds sneller naar beneden richting een drukke T-splitsing. Bij de splitsing aangekomen doe ik een laatste vruchteloze poging tot afremmen, kijk razendsnel links en rechts en besluit dat ik nog net voor het van twee kanten aanstormende verkeer de weg op kan draaien. Ik draai slippend de weg op en moet binnen tien seconden een slinger aan het stuur geven om rechtsaf te slaan en dender dan het parkeerterrein van het winkelcentrum op. Zo! Nog nooit zo snel in een winkelcentrum geweest. Misschien beter een andere route kiezen de volgende keer.
Met nog knikkende knieën sluit ik mijn auto af en kijk om me heen. Ik besluit een inventariserend rondje te maken. Postkantoor, bank, ahhh een System Bolaget. Ik loop er naar binnen. Kijk nou eens, geen vitrinekasten hier, de flessen staan gewoon voor het grijpen. Na bestudering van de prijskaartjes besluit ik even niets te grijpen en ga verder op onderzoek uit.
Naast elkaar liggen twee supermarkten, de Consum en de Vivo. Ik loop beide even binnen voor een vergelijkend warenonderzoek. Moeilijk kiezen welke de beste is. Beide ongezellig met een vreemd assortiment. Veel normale dingen ontbreken, terwijl andere in overvloed zijn. Op de groenteafdeling van de Consum staan zeker driehonderd potjes verse basilicum. En uien en wortelen en dat is het wel zo’n beetje. Bij buurman de Vivo hetzelfde.
Ik stel de boodschappen uit en ga verder op verkenningstocht. Bij de Vivo sla ik de hoek om en zie aan mijn rechterhand een lange rij winkels. Links een witte vlakte, maar daar zou heel goed een gezellig plantsoentje onder kunnen liggen.
Ik slenter langs de winkels. Een H & M, wat modezaakjes en een paar schoenenwinkels met in de etalage onbegrijpelijke zomermode. Zou je ooit zulke blote t-shirtjes kunnen dragen in dit godverlaten kouwe land, vraag ik me af.
Aan het eind een trap omhoog en via de eerste etage loop ik weer terug richting Vivo. Binnen tien minuten ben ik weer terug bij mijn beginpunt.
Ik aarzel. Wat nu? Boodschappen maar. Ik kies de Consum. Ik volg het slingerende pad door de schappen en bestudeer het assortiment. Als ik de kassa’s in het oog krijg met nog steeds een lege boodschappenkar maak ik rechtsomkeer en loop de route in omgekeerde volgorde, iets serieuzer zoekend.
Mijn oog valt op een vak vol met bakken gehaktballetjes. Kötbullar staat er met grote letters boven. Ik leg een bak in mijn kar, ongetwijfeld lekker bij de godvergete dure borrel vanavond. Na een tijdje besluiteloos rond gelopen te hebben pak ik lukraak wat etenswaren uit de schappen, opeens wil ik naar huis. Met een omtrekkende beweging rijd ik weer richting huis, de steile route vermijdend.
Goh, was dat even leuk shoppen. Bij elkaar ben ik hooguit een half uur weggeweest. Ik berg de boodschappen op en ga wachten tot ik de jongens van school kan halen.
Paul komt vroeg thuis, veel vroeger dan in Amerika. Volgens hem gaan de Zweden om vier uur al hun potloden rechtleggen, om vijf uur verlaten ze pand en om zes uur is de avondspits alweer voorbij. Nijver volk.
Handenwrijvend komt hij de trap ophollen, blij dat de dag erop zit.
“Wat eten we vandaag?” vraagt hij vol verwachting.
Ik kijk in de ijskast en bijt op mijn lip.
“Kutballen met basilicum!”