Snot

21/02/2020

Voor de vierde keer heb ik een afspraak gemaakt voor een gezichtsbehandeling bij de schoonheidsspecialiste.
Ik ga nooit. Niet omdat ik het niet leuk vind. Ik hou wel van dat gekledder met crèmetjes en het geknijp in mijn gezicht, hoewel de schoonheidsspecialiste dat massage noemt. Het schijnt dat je er mooier van wordt. Dat laatste zie ik eerlijk gezegd nooit zo als ik na een behandeling mijn vlekkerige rode gezicht bestudeer.
Ik ga nooit, omdat er steeds iets tussen komt. Vlak voor mijn vorige afspraak donderde ik van de stoeprand op het Rokin. Dat ik zo dicht bij dat verraderlijke richeltje liep zag ik niet, omdat ik half achterstevoren naar de etalage van Scheltema keek. Mijn enkel klapte dubbel en ik maakte een doodsmak op het asfalt.
Met een gescheurde enkelband zat ik thuis op de bank chagrijnig te wezen en had geen idee hoe ik bij de schoonheidssalon moest komen. Cancelen, voor de zoveelste keer.
Dit keer ben ik vast van plan te gaan, zo aan het eind van de winter voelen mijn wangen als schuurpapier aan.
Eén probleem. Ik ben opeens snotverkouden. En ik hoest.
Voor de zoveelste keer afzeggen durf ik eigenlijk niet, maar ik zie me daar ook niet op de behandeltafel liggen. Hoe dan? Ik visualiseer mezelf. Handen en armen opgeborgen onder een dikke witte badhanddoek. En dan dat snot.
Natuurlijk dweilt de schoonheidsspecialiste na ieder crèmetje een warme vochtige handdoek over mijn gezicht, maar het zal goeie planning vereisen om dan meteen dat sleepspoor onder mijn neus weg te vegen.
Inlegkruisje onder mijn neus met twee elastiekjes om mijn oren? Het zou een oplossing kunnen zijn.
Hoe ik de kriebelhoest moet oplossen weet ik niet. Ik ga ´s morgens timen hoe vaak ik een hoestaanval heb. Of hoe vaak niet. Soms zit er wel een uur tussen, dus als ik om de hoek van de salon even goed ga staan blaffen en dan ook meteen even mijn neus leeg toeter, moet het lukken.
Ik bel af.